اینو هم در مناظره پاسخ دادم! طبیعیه که یک سیستم به دنبال سود خودش هست. همونطور که کارگر هم به دنبال کار کمتره. من یک کار تحقیقی در زمان دانشجویی داشتم که باید میرفتم در کارخانه ها و بالای سر کارگران شروع میکردم به ثبت و بررسی چند فاکتور در حین انجام کار. جالبه بدونید که شاید 90 درصدشون فکر میکردند من بازرس هستم و اومدم برای زمان سنجی کار. در زمان سنجی به دنبال این هستند که بیشترین زمان ممکن رو برای کارهای مختلف اختصاص بدند و بر اون اساس برنامه تولید بنویسند که مثلن روزی 100 قطعه باید تولید بشه یا 105 قطعه. از تکنیک های مهندسی صنایع هست. خب خیلیاشون وقتی من مشغول ثبت فاکتورها و عکسبرداری بودم کندتر عمل میکردند. بعدها فهمیدم این در تمام کارخانه ها و حتا خارج از کشور هم همینطوره. این خاصیت کارمنده که میخواد کمترین زحمت رو بکشه. جالبش اینجاست که حتا در شرکت هایی که کارگران سهامدار هستند هم همین وضعیته! کافیه یک سری به این شرکت ها بزنید. طرف مثلن 100 سهم از شرکت رو داره و انتهای سال مالی سود محاسبه شده به حسابش واریز میشه ها، ولی به دنبال سودآوری بیشتر نیست. پس میبینید که این تضاد بین کارگر و کارفرما دوسویه هست.نوشته اصلی از سوی Theodor Herzl
ولی راه حلی که در مناظره اشاره کردم بهش، سیستم دولته. درست به خاطر همین دولت هست که الان چین کمونیستی شده حیاط خلوت شرکت های گردن کلفت. از هر برندی بگید در چین یک سایت تولیدی هست. سونی و سامسونگ و شارپ و اپل هم نداره. پس همون دولتی که قراره حافظ منافع کارگر باشه در کمونیسم، حافظ منافع کارگر در کاپیتالیسم هم هست.
در اونصورت نصف ایده های اولیه برای تولید اصلن واقعی نمیشند. کارگر تا استخدام نشه و در مورد حقوقش صحبت نکنه و بیمه نشه سر کار نمیاد. چه برسه به اینکه بخواد در سود و زیان هم شریک بشه!
اتفاقن من در مورد تولید سود توسط کارگر هم حرف زدم. ولی نه به شدتی که شما میگید. از نظر من نقش کارگر در تولید سود برابر هست با یک حقوق ثابت + پورسانتی از سود خالص. راه حل دوم در کنار راه حل اول سیستم دولت اینه که کارگر ماهر باشه. معمولن کمپانی ها در برابر از دست دادن کارگر مقاومت میکنند. چون کارگرها ماهر هستند حتا برای کار ساده ای مثل چسب زدن کارتن. از طرفی هم کلی آموزش دیدند در اون کمپانی و با سیستم آشنا شدند. بنابر این بهتره بدونید که در سیستم مدیریتی امروزی که داره هی بیشتر و بیشتر گسترده میشه، حفظ کارمند و بقاء مدیریتی حرف اول رو میزنه. پس به عنوان یک راه حل اگر کارگر ماهر یا آموزش دیده باشه، میتونه در صورت اخراج هم برای استخدام همچنان فرصت های خوبی بدست بیاره. یک گواه این ادعا اینه که مثلن در کمپانی هایی که نوع خاصی از استانداردهای مدیریتی رو پیاده کردند، هر چند سال تجربه کاری یک کارگر معادل یک مدرک تحصیلی قلمداد میشه. مثلن کارگر دبپلمه با 5 سال سابقه کار در رنگ ریزی بدنه اتومبیل، جایگاه کارگر فوق دیپلم رشته مرتبط با صفر سال سابقه کار در موقعیت مشابه رو داره.
پاسخ با گفت‌آورد