نقد دین و آتئیسم اگر به عنوان یک رهیافت مطرح بشود خودش ایدئولوژی است .
این مساله نمی تواند یک حل مشکل باشد . طرح مشکل ما اگر فلان چیز است با
نقیض آن حل نخواهد شد و بحث اساسا پیچیده تر از این حرف است .
الان هم که دکان بی سوادهایی باز شده و مثلا روشن فکران نسل جدید ! پا به
عرصه ظهور گذاشتند و با لودگی و نادانی و فکر هم میکنند
مشکل ایران را می دانند در حالی که خودشان مشکل اصلی هستند .
مشکل از آن جا شروع می شود که به یک Metanarrative می رسند که در فکر
خودشان مساله خیلی بزرگی است و مشکل اصلی را پیدا کردند و تز هایشان
را شروع می کنند در حول آن و با خط به آن وصل می کنند و ایدئولوژیک تر حتی
فکر می کنند .
آرامش دوستدار به طور مثال که فکر می کنم خودش را حتی نیچه ایران لقب داده
فهمش از نیچه در همان سطح نازل نقد دین است . چطور نقد دین می تواند
رهیافت مساله پیچیده ای باشد که پارامتر های بسیاری دارد و زوایای مهمی که
با یک کتاب یا 10 کتاب حل نمی شود .
مشکل اصلی "سوال اصلی " خواهد بود و طرح مساله است نه جواب آن .
پاسخ با گفت‌آورد