پدافند از حقوق مردان

[Dariush]

پیرامون شکایاتِ نادرستِ تجاوز از سوی زنان، پژوهش‌ها بسیار نادر هستند و به سختی می‌توان پژوهشی قابل اتکاء در این مورد یافت. نکته‌ای حیاتی در مورد ِ پژوهش‌هایی که در این زمینه بدانها استناد می‌شود این است که به لحاظِ پروپاگاندای فمنیستی، حساسیتی ویژه در این مورد بوجود آمده، چنانکه کار تقریبا به آنجا رسیده که زنی موردِ عملِ تجاوز، کافی‌ست مردی را اشاره کند تا به عنوان متجاوز دستگیر شود. در برخی از این پرونده‌ها، به جای آنکه زنِ مربوطه ثابت کند که مردِ متهم به او تجاوز کرده، مظنون باید ثابت کند که متحاوز نبوده.

آری؛ در پژوهش‌ها آمده که تنها 6 درصد از شکایات تجاوز دروغین بوده. اما وقاحتِ فمنیستی زمانی عیان می‌شود که بخشی مهم از واقعیت پشت این پیراهن عثمان پنهان می‌شود؛ بخش مهم اینجاست که در این آمار تنها پرونده‌هایی که ثابت شده اتهامِ وارده دروغین بوده آمده؛ یعنی پرونده‌هایی که شواهد برای دروغ یا اشتباه بودنِ ادعا آنقد شفاف و قاطع بوده که قابل انکار نبوده. آنچه اما در این آمار نیست، تعداد پرونده‌های بی‌سرانجام است. پرونده‌های بی‌سرانجام :

Not proceed : پرونده‌هایی که شاکی یا مدعی، نمی‌تواند متشاکی را شناسایی کند یا از ادامه‌ی پرونده صرف نظر می‌کند یا سناریوهای متناقض ارائه می‌دهد و... این پرونده‌ها به یک رای قضایی واحد نرسیده‌اند:

Case did not proceed: This classification was applied if the report of a sexual assault

did not result in a referral for prosecution or disciplinary action because of insuf-
ficient evidence or because the victim withdrew from the process or was unable
to identify the perpetrator or because the victim mislabeled the incident (e.g.,
gave a truthful account of the incident, but the incident did not meet the legal

elements of the crime of sexual assault).

Insufficient information for classification : این هم که از نامش مشخص است پرونده‌هایی را شامل می‌شود که آنقدر داده در موردشان اندک است هتا قابل کلاس‌بندی کردن هم نیست :

Insufficient information to assign a category: This classification was applied if a

report lacked basic information (e.g., neither the victim nor the perpetrator was
identified, and there was insufficient information to assign a category).

اما از میانِ آمارهای مربوط به این دسته‌ها حقایقی که بیرون میزند از قرار زیر است :
ثابت شده که 5.9 درصد از پرونده‌ها ادعا و شکایت دروغین بوده‌اند.
پرونده‌های Not proceed شامل 44.9 درصد از پرونده‌ها می‌شود.
پرونده‌ها Insufficient Information یا همان Unclassified شامل 13.9 درصد از پرونده‌ها می‌شود.
و پرونده‌هایی که به اثبات جرم منجر شده‌اند شامل 35.3 درصد از پرونده‌ها می‌شود.
source

یعنی 58.9 درصد از پرونده‌ها بی‌سرانجام هستند و نزدیک 6 درصد از پرونده‌ها هم ثابت شده که دروغین هستند و تنها 35.3 درصد از پرونده‌ها به سرانجام و اثبات جرم رسیده‌اند! اگر قرار بود ما نیز همچون فمنیست‌ها، بی‌شرمانه از پنهان‌سازی حقیقت بهره بگیریم باید اینطور می‌گفتیم: تنها 35.3 درصد از پرونده‌های تجاوز راست بوده‌اند!!!

اما یک تحقیق دیگر نیز هست که در آن با استفاده از آزمایش دی ان ای، 25 درصد از مظنونینی که در آستانه‌ی مجرم شناخته شدن بودند نجات یافتند:

Every year since 1989, in about 25 percent of the sexual assault cases referred to the FBI where results could be obtained (primarily by State and local law enforcement), the primary suspect has been excluded by forensic DNA testing. Specifically, FBI officials report that out of roughly 10,000 sexual assault cases since 1989, about 2,000 tests have been inconclusive (usually insufficient high molecular weight DNA to do testing), about 2,000 tests have excluded the primary suspect, and about 6,000 have "matched" or included the primary suspect.1 The fact that these percentages have remained constant for 7 years, and that the National Institute of Justice's informal survey of private laboratories reveals a strikingly similar 26-percent exclusion rate, strongly suggests that postarrest and postconviction DNA exonerations are tied to some strong, underlying systemic problems that generate erroneous accusations and convictions.

البته این پژوهش تنها برای نشان دادنِ درستی آزمایش DNA برای اثبات جرمِ Rape بوده نه برای نجات قربانیانِ اتهاماتِ دروغینِ تجاوز. خوبی این پژوهش این است که هم تمامِ پرونده‌های موردِ مطالعه را با جزئیات ذکر کرده و هم اینکه نتایجِ آن توسط تقریبا تمام ایالات تایید شده و هم اینکه، همانطور که در نقلِ قولِ بالا می‌بینید 7 سال را شامل می‌شود. نکته‌ی مهم در این تحقیق این است که این 25 درصد تنها در مورد پرونده‌هایی‌ست که آزمایش DNA می‌توانست پرونده را به پاسخی برساند، پرونده‌هایی که در دامنه‌ی آزمایش DNA نبودند، یا قربانیانی که از آزمایشِ DNA سر باز می‌زدند و... را شامل نمی‌شود.

به یاد داشته باشید که در این قوانین شما اگر با زنی در حالِ مستی سکس کرده باشید و فردا او از شما شکایت کند که به او تجاوز کرده‌اید و به اشاراتِ او مبنی بر عدمِ رضایت توجه نکرده‌اید، به سادگی مرتکب تجاوز شده‌اید و محکوم خواهید شد...

یک نکته‌ی دیگر در اینجا این است که زنان قربانی تجاوز حمایت‌های بی‌نظیری را دریافت می‌کنند، مثلا دولت انگلیس برای زنانی که بدانها تجاوز شده باشد 11 هزار پوند جایزه می‌دهد!!! مردانی که قربانی اتهام دروغیِ تجاوز شده باشند باید مثل همیشه دست به خایه بمانند! این را مقایسه کنید با داستانِ سارا ریدی . او به اشتباه مجرم شناخته شد که داستان دروغین در مورد تجاوز به خود ساخته و پولهایی که ادعا میکرد از او دزدیده شده را خودش با این داستان دروغین ، پنهان ساخته؛ او 1.5 میلیون دلار برنده شد! اما وقتی مردی 9 سال به اتهامی دروغین به زندان می‌رود هتا حق شکایت از او گرفته می‌شود، چرا، به این دلیل:

The Cowlitz County prosecutor says she won't charge a Longview woman who admitted she lied when she said her father raped her - sending him to prison for more than nine years.Prosecutor Sue Baur says charging Cassandra Kennedy might discourage girls from reporting sexual assaults

.