من از رامشتاین فقط lost highway را دوست دارم, آنهم نه به خاطر
رامشتاین, بلکه به خاطر ارزشی که برای آثار دیوید لینچ قائلم.
ترانهی پایانی فیلم هم در صحنهی معاشقه بی نظیر است:
(نکته: این آنیمایی که لینچ بزرگوار هی زور میزند نشان دهد یک
قرن پیش (کمتر!) در بوف کور هدایت به بهترین وجه ممکن پرداخته
شده بود)
On the floating shipless oceans
I did all my best to smile
Till your singing eyes and fingers
Drew me loving into your eyes
And you sang, Sail to me Sail to me, let me enfold you
Here I am, here I am Waiting to hold you
پاسخ با گفتآورد