درود فراوان بر شما.راسل گرامی برای کسی که اتئیست هست ومیداند بیگمان هر گونه کوششی در پایان هیچ خواهد بودورنج حاصل از این اگاهی را چگونه میشود یا با چه دیدی میشود به زندگی نگریست که این رنج را کاهش دهد؟ایا همان حرکت فقط میتواند یاری دهد تا نادیده گرفته شود؟
