نمایارها (آواتارها)

[Mehrbod]

برای من نوعی انسان بودن و خردگرایی خیلی مهمه. اگر نبود این راهم نبود. ولی پول هم فاکتور بسیار مهمیه. ما داریم در دنیای واقعی زندگی میکنیم که دنیا برای ما حکم میکنه نه ما برای دنیا!! در این دنیا پول خیلی قدرت داره و خیلی حرف ها میزنه.
این که بخواهیم خودمون رو گول بزنیم و حرف از توده و خلق و ... بزنیم و برخلاف جاذبه ی زمین حرکت کنیم فقط داریم وقت و انرژیمون رو هدر میدیم و با قوانین طبیعت سرشاخ میشیم که نتیجه اش هم قبلا گفتم از قبل معلومه! شکست...

من فکر می‌کنم دوستان دیگر نگر بالا را درست برداشت نکردند، اما من نمود آنچه در بالا گفته شد
را زندگی به خوبی می‌بینم. خردگرایانی که در دانش و هوش بسیار سرتر از دیگران هستند، در پوشش
و رفتار و شیوه برخورد خود با اطرافیان ضعف‌های شخصیتی بسیاری دارند و معمولا آن اندازه در
بحث‌های فکری غرق شده‌اند که به چیزهای زمینی‌تر مانند ظاهر، جسم و درآمد خود اهمیتی نمی‌دهند.


ویژگی‌های بدتری نیز میان خردگرایان به چشم می‌خورد، فکر می‌کنم همه دوستان با این امر که آدم‌های
سبک‌سر و نادان همواره از خود مطمئن هستند و خردگرایان همواره در گمانه‌زنی و شک به سر می‌برند موافق باشند.

از دیدگاه خردگرایی و منطق، روشن است که ما نمی‌توانیم درباره هر چیزی مطمئن باشیم،
نمی‌توانیم حتی به خوبی درباره یک آواتار و مفهوم نماد پشت آن از خود مطمئن باشیم، ولی
نبایستی پروانه اینکه این مطمئن نبودن ما را به منفعل بودن و سکون بکشاند را نیز به خود بدهیم.

هیچ دلیلی آرام کننده تر از این که خواست خداست که شما فقیر باشید و من دارا نمی تواند جلوی توده مردم را بگیرد.

در کتاب سینوحه، پزشک فرعون نیز همواره به این رویکرد قدرتمند دین به زیبایی و تفصیل اشاره می‌شد.

[Reactor]

من فکر می‌کنم دوستان دیگر نگر بالا را درست برداشت نکردند، اما من نمود آنچه در بالا گفته شد
را زندگی به خوبی می‌بینم. خردگرایانی که در دانش و هوش بسیار سرتر از دیگران هستند، در پوشش
و رفتار و شیوه برخورد خود با اطرافیان ضعف‌های شخصیتی بسیاری دارند و معمولا آن اندازه در
بحث‌های فکری غرق شده‌اند که به چیزهای زمینی‌تر مانند ظاهر، جسم و درآمد خود اهمیتی نمی‌دهند.


ویژگی‌های بدتری نیز میان خردگرایان به چشم می‌خورد، فکر می‌کنم همه دوستان با این امر که آدم‌های
سبک‌سر و نادان همواره از خود مطمئن هستند و خردگرایان همواره در گمانه‌زنی و شک به سر می‌برند موافق باشند.

از دیدگاه خردگرایی و منطق، روشن است که ما نمی‌توانیم درباره هر چیزی مطمئن باشیم،
نمی‌توانیم حتی به خوبی درباره یک آواتار و مفهوم نماد پشت آن از خود مطمئن باشیم، ولی
نبایستی پروانه اینکه این مطمئن نبودن ما را به منفعل بودن و سکون بکشاند را نیز به خود بدهیم.

به نظرم مطالعه فلسفه و فلسفی فکر کردن میتونه شخصیت یک خردگرا رو منزوی و غیر اجتماعی و برزخی کنه.
یک مسلمان وقتی بشه یک لامذهب , منطقیه که نظم فکری و زندگیش بهم میریزه ولی کم کم این نظم به حالت عادیش برمیگرده.
اما گرفتار فلسفه شدن هست که همه ی زندگی فرد رو تبدیل میکنه به سوال و شک های سنگین و فرد رو ممکنه یک عمر بین زمین و هوا نگه داره و دست اخر هم نتیجه ای به بار نیاره.
برای همین من یکی که از فلسفه و فلسفه بافی فراریم!

[Ouroboros]

به نظرم مطالعه فلسفه و فلسفی فکر کردن میتونه شخصیت یک خردگرا رو منزوی و غیر اجتماعی و برزخی کنه.
یک مسلمان وقتی بشه یک لامذهب , منطقیه که نظم فکری و زندگیش بهم میریزه ولی کم کم این نظم به حالت عادیش برمیگرده.
اما گرفتار فلسفه شدن هست که همه ی زندگی فرد رو تبدیل میکنه به سوال و شک های سنگین و فرد رو ممکنه یک عمر بین زمین و هوا نگه داره و دست اخر هم نتیجه ای به بار نیاره.
برای همین من یکی که از فلسفه و فلسفه بافی فراریم!

خردگرایانی که در دانش و هوش بسیار سرتر از دیگران هستند، در پوشش
و رفتار و شیوه برخورد خود با اطرافیان ضعف‌های شخصیتی بسیاری دارند و معمولا آن اندازه در
بحث‌های فکری غرق شده‌اند که به چیزهای زمینی‌تر مانند ظاهر، جسم و درآمد خود اهمیتی نمی‌دهند.

مشکل از فلسفه نیست، مشکل از فلسفیدن ِ ماست.

کلا این مسائل به مراتب شخصی‌تر از آن هستند که ما قادر به صدور احکامی چنین جامع پیرامون ِ آنها باشیم، با وجود این من تصور می‌کنم سرآمدی در هوش و دانش قطعا میزانی مشخص از غرور و پیرو ِ آن بیزاری از حماقت را در پی خواهد داشت. به گمان ِ من «دلیل» این پدیده غرق شدن در افکار ژرف و والا نیست، اینست که آدم به محض ِ آنکه سرش به تنش ارزید، از آنچه عوام‌الناس دیپلمه درباره‌اش می‌اندیشند فارغ می‌شود و به جای تلاش برای رفتن به ویترین «آدم‌های_از بعد اجتماعی_موفق» می‌کوشد آنطورکه می‌پسندد و راحت است زندگی بکند، و یک چیز ِ تقریبا عمومی اینست که آدم با موی ژولیده و ریش ِ نتراشیده و شغل ِ کمتر مزاحم به مراتب آسوده‌تر است تا آرایشگاه ِ هفتگی و صورت ِ سه تیغ و حرفه‌ای با پرستیژ و درآمد(و طبعا مسئولیت)بالا. آدم ِ حسابی در بند ِ تائید ِ آقای مهندس ِ همسایه و خانم دکتر فامیل نمی‌تواند باشد، که اگر باشد دیگر آدم حسابی نیست!

در بازگشت به بحث: ما در ایران قشری عینی و واقعی به نام «خردگرا» نداریم، یک جنبش ِ روشنفکری دانشگاهی است که پوپر می‌خواند و چایکوفسکی گوش می‌کند و پیرو ِ محرک نسلی ِ خود لامذهب است و به علم بیشتر از دین احترام می‌گذارد، یک روشنفکر حاشیه‌ای داریم که فوکو می‌خواند و نامجو گوش می‌کند و سیگار می‌کشد و پیرو محرک نسلی ِ خود لامذهب است و به علم با تردیدی پست‌مدرنیستی نگاه می‌کند. اغلب فکر می‌کنم صد سال بعد جوانهای نزدیک سی سال درباره‌ی جوانهای نزدیک سی سال ِ زمان ما چه فکری خواهند کرد. ما از هرچه در غرب دارند(از طیاره و طلبه و طبیب گرفته تا روشنفکر و خردگرا و هنر)، یک کاریکاتورش را داریم.

[Reactor]

مشکل از فلسفه نیست، مشکل از فلسفیدن ِ ماست.

کلا این مسائل به مراتب شخصی‌تر از آن هستند که ما قادر به صدور احکامی چنین جامع پیرامون ِ آنها باشیم، با وجود این من تصور می‌کنم سرآمدی در هوش و دانش قطعا میزانی مشخص از غرور و پیرو ِ آن بیزاری از حماقت را در پی خواهد داشت. به گمان ِ من «دلیل» این پدیده غرق شدن در افکار ژرف و والا نیست، اینست که آدم به محض ِ آنکه سرش به تنش ارزید، از آنچه عوام‌الناس دیپلمه درباره‌اش می‌اندیشند فارغ می‌شود و به جای تلاش برای رفتن به ویترین «آدم‌های_از بعد اجتماعی_موفق» می‌کوشد آنطورکه می‌پسندد و راحت است زندگی بکند، و یک چیز ِ تقریبا عمومی اینست که آدم با موی ژولیده و ریش ِ نتراشیده و شغل ِ کمتر مزاحم به مراتب آسوده‌تر است تا آرایشگاه ِ هفتگی و صورت ِ سه تیغ و حرفه‌ای با پرستیژ و درآمد(و طبعا مسئولیت)بالا. آدم ِ حسابی در بند ِ تائید ِ آقای مهندس ِ همسایه و خانم دکتر فامیل نمی‌تواند باشد، که اگر باشد دیگر آدم حسابی نیست!

یعنی انسانی که تمیز و شیک از خونه بیرون بیاد و به نیازهای اساسی زندگی توجه کنه آدم دهن بین و بدرد نخور و خنگیه؟ و موجودی که با چهره ی درب و داغون در اجتماع ظاهر بشه با هوش و آدم حسابیه؟

در بازگشت به بحث: ما در ایران قشری عینی و واقعی به نام «خردگرا» نداریم، یک جنبش ِ روشنفکری دانشگاهی است که پوپر می‌خواند و چایکوفسکی گوش می‌کند و پیرو ِ محرک نسلی ِ خود لامذهب است و به علم بیشتر از دین احترام می‌گذارد، یک روشنفکر حاشیه‌ای داریم که فوکو می‌خواند و نامجو گوش می‌کند و سیگار می‌کشد و پیرو محرک نسلی ِ خود لامذهب است و به علم با تردیدی پست‌مدرنیستی نگاه می‌کند. اغلب فکر می‌کنم صد سال بعد جوانهای نزدیک سی سال درباره‌ی جوانهای نزدیک سی سال ِ زمان ما چه فکری خواهند کرد. ما از هرچه در غرب دارند(از طیاره و طلبه و طبیب گرفته تا روشنفکر و خردگرا و هنر)، یک کاریکاتورش را داریم.

خیلی از لامذهبان عزیز نه پوپر و فوکو رو میشناسند نه چایکوفسکی!! فکر نمیکنم تغییر مذهب برای کسی بازی بوده باشه که بخواد از مد تبعیت کنه!! برای بازی و سرگرم شدن و روی مد بودن و جلب توجه خیلی کارهای دیگر هم میشه کرد...

[Ouroboros]

یعنی انسانی که تمیز و شیک از خونه بیرون بیاد و به نیازهای اساسی زندگی توجه کنه آدم دهن بین و بدرد نخور و خنگیه؟ و موجودی که با چهره ی درب و داغون در اجتماع ظاهر بشه با هوش و آدم حسابیه؟

هر چیزی را با این لحن بگویید مسخره می‌شود،
حکم من این نبود، از آنچه من گفتم این منتج نمی‌شود که هرکس ظاهری آراسته دارد فلان است و هرکس ظاهری ژولیده دارد بهمان. این بود که اصولا فردیت مستقل با اهمیت دادن به نظر دیگران در تعارض است. آدم واقعا باهوش، کسی که واقعا تحصیل کرده(و نه کسی که تحصیل او را کرده)و کسی که در یک کلام سرش به تنش بیارزد، برای خوش‌آمد دیگران روزی نیم ساعت جلوی آینه وقت نمی‌گذارد چون اصولا برای نظر دیگران آنقدر احترام قائل نیست، نه آنکه «اصلا» احترام قائل نباشد_که البته این تیپ آدم هم زیاد دیده‌ام_، «آنقدر» احترام قائل نیست که آسودگی خیال خود را برای آنها به خطر بیاندازد.

هزاران استثنا برای این حکم هست، مثل کسانی که برای خوش‌آمد خودشان این کار را می‌کنند و..، برای همین هم ابتدای آن پست گفتم این نظری‌ست بسیار کلی‌گویانه. پیرو ِ این تز ممکن است آنچه شما در بخش دوم پیام خودتان گفتید هم اصالت پیدا بکند، اینکه آدمهای خوش‌تیپ و کلا از نظرگاه اجتماعی «پسندیده» آدم‌هایی هستند که تائید برای بودن آنطورکه هستند را نزد دیگران جستجو می‌کنند.

ولی من چنین عقیده‌ای ندارم، این ارائه‌ی یک باور نیست، ارائه‌ی درک من از واقعیت اجتماعی ِ ایران بود.(یعنی من فکر نمی‌کنم که این حالت «درست/نادرست» مسائل است، هیچ موضعی نگرفته‌ام، بلکه می‌گویم این حالت «موجود» مسائل است.). مثلا در اروپا کروات بخشی از لباس رسمی مردم است، اما در ایران نوعی اعلام تعلق به یک طرز فکری خاص، طبقه‌ی اجتماعی خاص و روش زندگی ِ خاص.

خیلی از لامذهبان عزیز نه پوپر و فوکو رو میشناسند نه چایکوفسکی!! فکر نمیکنم تغییر مذهب برای کسی بازی بوده باشه که بخواد از مد تبعیت کنه!! برای بازی و سرگرم شدن و روی مد بودن و جلب توجه خیلی کارهای دیگر هم میشه کرد...

تغییر مذهب یا لامذهبی که برابر با خردگرایی نیست، آدمی که اندیشیده مذهب را ترک کرده می‌شود خردگرا، و خردگرای لامذهبی که به طور سیستماتیک نقش مذهب در جامعه را انکار می‌کند و قصد همراه کردن باقی مردم با خود را دارد اسمش می‌شود روشنفکر ِ لامذهب.

مشکل من پیروی کردن یا نکردن از مد نیست، ما در جهان لطیفه‌ها زندگی می‌کنیم، و یکی از لطیفه‌های موجود هم مُد شدن تقبیح ِ پیروی کردن از مد است! کلا با هیچ «باور» یا «عمل» به خصوصی مشکلی ندارم، جلب توجه، مدگرایی، خریت، مذهب زدگی و مذهب گریزی.. یک بار در تاپیک «چگونه به باورهای امروز خود رسیدید» گفتم که مشکل ِ من با نوع برخورد ِ انسان ایرانی با عقایدش است نه چیستی ِ آنها، افراط و تفریط تا سرحد جنون. در این مملکت حد وسط و یک قشر ِ قدرتمند از آدمهای میانه‌رو وجود ندارد(مثلا کسی که مسلمان نیست، اما هر مسلمانی را یک راس الاغ نمی‌پندارد، یا کسی که مسلمان است و خواستار اعدام هرکس به ریش پیامبرش خندید نیست). آدمهای متعدد این چنینی در ایران هستند، اما نتوانستند یک گروه عینی اجتماعی را تشکیل بدهند.