آغازگر جُستار
جنگنده اف 35
من یک بار این مطلب رو نوشتم ولی با اشتباه بچه گانه ای از بین رفت و این بار دوم هست مینویسم.
جنگنده اف 35 آذرخش 2 یکی از مدرن ترین و جدیدترین جنگنده های جهان و تولید امریکایی ست. این هواپیما در سال 1996 طرح اولیه تولیدش کلید خورد و در سال 2006 نخستین پرواز آزمایشی رو انجام داد. اف 35 از نظر ظاهری بسیار شبیه به اف 22 هست که البته این شباهت بی دلیل هم نیست. اف 35 فرزند اف 22 هست که برای پاسخ به نیاز نیروی دریایی و تفنگ داران نیروی دریایی امریکا و البته مشتریان خارجی تولید شده. چرا که اف 22 منحصرن در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده هست و اگرچه ژاپن و استرالیا و چند کشور دیگه مایل به خرید این جنگنده بودند ولی کنگره و پنتاگون با فروشش مخالفت کردند.
جنگنده اف 22
اف 35 در سه مدل عمده F-35A, F-35B و F-35C تولید شده. مدل F-35A در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده خواهد بود. این جنگنده در برنامه معروف به Joint Strike Fighter program - WiKi طراحی شده و بنابر این قابلیت های یک بمب افکن و یک جنگنده رو همزمان داره و قراره در نیروی هوایی به مرور جایگزین اف 16 فالکن و بمب افکن A10 بشه. مدل F-35B یک هواپیمای جنگنده عمودپرواز هست. این مدل در خدمت تفنگداران نیروی دریایی قرار خواهد گرفت. F-35C هم قابلیت ناونشینی داره و میتونه در باندهای کوتاه نشست و برخواست کنه. در حالتی که چرخ هاش باز باشه میتونید این مدل رو بوسیله ارابه فرود جلویی اون که دارای 2 چرخ هست تشخیص بدید. در غیر از این حالت از روی خط شکستی که در انتهای بالهای بزرگش جهت بسته شدن بالها قرار داره میشه تشخیصش داد.
F-35B
F-35C
این هواپیما از دسته هواپیماها رادار گریز هست. یعنی رادارهای پیشرفته ی بسیاری از کشورها و حتا هواپیماها قادر به تشخیص اون به راحتی نیستند. سطح راداری این هواپیما در حد یک توپ بسکتبال هست. یعنی به اندازه مساحت یک توپ بسکتبال رو بازتاب میکنه. یک هواپیمای رادارگریز باید دارای کمترین نقاط شکست، تیزی، برآمدگی و عدم یکدستی باشه. بدنه این ماشین به صورت یکپارچه تهیه شده. یعنی بالها همونطور که در فرتور میبینید به بدنه به شکل یکدست وصل هستند. با اینحال این جنگنده از پدر خود که قدیمی تر از اونم هست آشکارتر هست. سطح راداری اف 22 در حد یک توپ گلف هست. ولی چرا ایالات متحده در مدل جدیدتر پسرفت کرده؟ پاسخش سادست. امریکا دوست نداره آخرین تلکنولوژی و جدیدترین یافته های خودش رو در اختیار دیگران بگذاره.
مطلبی در مورد این جنگنده در شماره 111 ماهنامه نوآور خوندم که حاصل تحقیق دو ساله نگارندش بود. در اون مطلب به این موضوع اشاره کرده که گویا امریکا پسرفت داشته! خب خیلی موضوع سادست. امریکا اف 22 رو به کشورهای متحدش نفروخت. اگر قرار بود همون تکنولوژی رو در اف 35 هم بکار ببره خب دلیلی نداشت اونو نفروشه. علت اجازه فروش اف 35 در واقع همین بوده. در اون مطلب به این هم اشاره شده که رادارهای اف 14 های ایرانی قابلیت ردگیری و آشکارسازی اف 35 رو احتمالن دارند. برای آگاهی بد نیست بدونید که رادارهای اف 14 های ایرانی تا سال ها قویترین رادارهای جنگنده های دنیا بودند. البته هنوز هم یکی از قوی ترین ها هستند. تکنولوژی رادار اف 14 در تاریخ هواپیماسازی بی نظیر بوده. رادار یک اف 14 میتونه از فاصله 250 کیلومتری هواپیمای دشمن رو تشخیص بده. این تشخیص یعنی سرعت، جهت، ارتفاع. اگر یک هواپیمای دشمن روی شهر قزوین باشه، اف 14 های پایگاه شکاری هوایی مهراباد میتونند روی آسمان مهراباد اونو تشخیص بدند. و خب البته با یکی از بی نظیر ترین موشک های هوا به هوای دنیا به نام موشک فینیکس که تا 160 کیلومتر برد داره و تا 5 ماخ سرعت، اون رو بدون اینکه هنوز متوجه هواپیمای ما بشه منهدم کنند.
به هر حال گویا یکی از نگرانی های طراحان اف 35 رادارهای اف 14 تامکت ایرانی هست. تلاش دیگری برای نامرئی کردن اف 35 در برابر این رادارها استفاده از یک نوع ماده ی محرمانه برای پوشش بدنه و بالهای این جنگنده هست. این ماده به RAM: RADAR ABSORBANT MATERIAL معروفه. توضیح اینکه ایالات متحده به تنها کشوری که اف 14 رو تحویل داد ایران بود. حتا به اسرائیل هم اف 15 رو داد که به مراتب ضعیف تر از اف 14 هست.
یکی از تامکت های غرور آفرین ایرانی در حال شلیک موشک فینیکس
پاسخ با گفت‌آورد