یکی از استدلال هایی که در مباحثه با دینداران مطرح میشود اشاره به شخصیت و هدف پیامبرانشان است.
اینکه پیامبری که پیام آور دینی الهیست چرا باید برای تعالیم و پیام های الهی اینچنین متحمل هزینه و درد و رنج شوند تا دست کم جامعه ای که ظلم در آن بیداد میکند ! را سامان بخشند.
اگر خیلی منصف باشند دست کم میپذیرند که شاید آن طور که باید پیامبرانشان مقدس نباشد اما اینکه با تمام وجود
برای گسترش به زعم خودشان نیکی تلاش کرده اند و از این بابت قابل احترام و تحسین اند.
شخصیتی چون پیامبر اسلام که فردی یتیم و بیچیز بوده چرا باید در فرهنگ عربی خشن ان دوره خود را در چنین دردسری بیندازد و برای گسترش پیامی نیک خود را مغضوب قوم خود کند.
یا عیسی یا موسی یا ....که گرچه در وجود شخصیتی به این نام ها هم تردید وجود دارد اما آنچه که مشخص است
مردانی بوده اند که برای دینی و روشی نو عملی خلاف عرف کرده اند.
نظر شما در مورد شخصیت های این پیام آوران چیست؟
آیا آنان را افرادی صرفا قدرت طلب میبینید؟
آیا پیامبران الهی کاملا سیاه هستند یا میتوان نقاطی مثبت هم در شخصیت و عملکردشان پیدا کرد؟
و یک سوالی که برای خود من مطرح است:
چرا تمام متوهان و قدرت طلبان دینی همگی مرد هستند:)))؟
آیا میتوان نتیجه گرفت زنان به واسطه ی نداشتن ابزار قدرت و یا روحیه ای منصف تر و خردمند تر از تعصبات و تعلقات خرافی به دور هستند؟:)
پاسخ با گفت‌آورد