گفتگو پیرامون فمینیسم

[MEHDI]

دوستان گرامی بدبختانه این خودش نشانگر شستشوی مغزی کامیابی است که ما مردان و پسران را داده‌اند. به زبان ساده, همینکه شما میاندیشید چون مردان در کارهای هوشیک و اندیشیک بسیار سرتر از زنان هستند, پس "برتر" هم هستند همانا سخت بیراهه‌روی‌ای بیش نیست.میدانیم که کارآمدی میشود اینکه با کاربرد چند کارمایه, چند بازده داشته باشیم. اکنون اینگونه به فرهِشتِ جُستار بنگرید, یک زن و یک مرد, هر کدام باید چه اندازه کارمایه بسوزانند تا بتوانند به ایستار یکسانی از بهزیستی و آسایش در زندگی دستیابند؟امروزه یک مرد برای کامیاب بودن باید از مغز اش بسختی کاربکشد, باید دانا به چند زبان زنده باشد, باید همانجور که گفتید از پس دانش‌هایِ نوینی چون برنامه‌ریزی و مزدائیک پیشرفته بربیاید و بسیاری بسیاری چیزهای دیگر و از همه‌یِ اینها مهندتر, باید به توانایی خودش در انجام همه‌یِ اینکارها بنازد.در دست دیگر ما یک زن را داریم, نون همین زن برای اینکه بتواند به اندازه‌یِ همان مرد کامیاب باشد چه اندازه کارمایه باید بسوزاند؟ آیا جز این است که با اندکی رسیدن به سر و روی خود اش و آرایش و خرید چند جامه‌یِ گرانمایه‌ و برازنده (آنهم بپول بابایی {= یک مرد دیگر}) میتواند دِل یکی از همین مردهای توشمند و آتاو را بُرده و با همسری, از هوش و توش وی بآسانی بهره‌ ببرد؟یک زن به چیزهایی که شما گفتید هیچ ارزشی درونی‌ای نمیدهد, اینکه شما بتوانید برنامه‌نویسید یا ننویسید چه ارزشی دارد؟ مغز یک زن را میتوانیم بگوییم برای کنترل مغز یک مرد فرگشته و بمانند زبرنگری میماند که تنها به بازده و فرجام کار شما مینگرد و هیچ کاری به اینکه چگونه و به چه راهی انجام میشود دیگر ندارد.برای یک زن برنامه‌ریزی/برنامه‌نویسی بدرستی چیزی بیشتر از این نیست که از آن چه درمیاید و مرد برنامه‌ریز چه اندازه گرایندیِ کامیابی در زندگی دارد.پس اگر نیک بنگرید, بالش و نازش به اینکه ما مردان میتوانیم این کارها را بهتر بکنیم بمانند کارگرهایِ کارخانه‌ای میماند که به اینکه چه خوب میتوانند با آچار و افزار کارکنند, میلافند (;پارسیگر

من بیشتر برای پررنگ کردن تفاوت ها آن ها را نوشتم ولی برای من فعالیت های intellectual و اینکه بدانم دارم چیزی از این جهان رنگارنگ سر درمیاورم مهم است و خواسته من این نبوده که انگل وار زندگی کنم گرچه زندگی ام آنگونه همراه با آسایش و آرامش خواهد شد. گمان می کنم این طرز فکر بوده که ما را به نقطه فعلی در علم رسانده و من هم دوست دارم تا جای ممکن از این دانش که حاصل زحمت و فداکاری های آدم های بزرگی بوده استفاده کنم و اگر بتوانم چیزی به آن بیفزایم.