نوشته اصلی از سوی
مزدك بامداد
بگذراید یک داستانی برایتان بگویم: در زمان شاه یک دوستی داشتم که از شهرک "کیوی"
در نزدیکی شهری بنام خلخال بود که پیشتر در استان آذربایجان خاوری بود، اکنون نمیدانم
شاید خودش استان شده باشد! او یک بار از سرنوشت دردناک یک پسر ۸-۹ ساله ای برای
من گفت که پدر و مادرش مردند، و مردم این شهرک به این بدبخت برای یک لقمه نان ،
هی تجاوز میکردند و تا اینکه در ١۰- یازده سالگی در یک بامداد زمستانی پیکر یخزده اش
را هم که شلوار هم نداشت کنار کوچه یافتند. من چنان از این داستان به درد آمدم که گفتم
که سزای این چنین ملتی که یک ناتوان ترین و نیازمندترین به پشتیبانی را اینگونه رفتار
میکنند، سزاوار این هستند که همگی دچار بدبختی شده و میلیونها از ایشان کشته و آواره
و بیبهره شده، به رنج دیرنده[1] دچار شوند! شگفت اینکه همینجور هم شد. پس همبودی[2]
که ستمگر باشد، باید نابود شود، باید بمب اتم بخورد، باید همگی از دم تیغ بگذرند تا
دیگر هومن[3]، از راه بیداد و ستم برگردند.
پاسخ با گفتآورد