خلافکارها همیشه بوده و هستن. همه جا.
البته کمک به اونا هم کار درستی نیست.
ولی کمک به حکومتها برای نظارت و کنترل مطلق هم چیز خوبی نیست.
هر دو بد هستند. هر کدام بیش از حد زیاد بشه بده. فرق زیادی بینشون نیست.
حکومت بد میتونه حتی از خلافکارها هم بلای بدتری به سر مردم بیاره.
پس باید یه تعادلی بین این دوتا برقرار کرد.
البته اگر ممکن نیست که هردو رو کاملا مهار کرد.
الان نمونش همین حکومت خودمون جمهوری اسلامی!!
والا الان من مشکل روبرو شدن با خلافکارها رو ندارم، ولی اینا دارن دهنمون رو سرویس میکنن.
اون روزی که به فلاکت بیفتیم واقعا دیگه برامون زیاد فرقی نمیکنه بین این دوتا.
هردوش رنج و عذاب و خشم میاره.
چه فرقی میکنه واقعا؟!
من همینطوریش یه مدت اقتصاد خراب شد وضع مالی منم خوب نبود، دهنم سرویس شد خشم تمام وجودم رو فرا گرفته بود به پوچی مطلق داشتم میرسیدم. در چنین شرایطی اصلا ممکنه خودم هم دست آخر بزنم یکی رو بکشم خلاصه یه کاری بکنم نمیدونم مبارز مسلحانه بشم خلاصه آخر و عاقبتم معلوم نیست.
وقتی به نهایت حد تحملم برسه حاضرم خلافکار بشم بخاطر دفاع از خودم.
از اونایی نیستم که ترجیح بدم بایستم و پایمال شدن و نابود شدن خودم رو نظاره کنم!
بنظر من دقیقا مثل این میمونه که یه عده با شمشیر و چاقو و قمه و قداره بهت حمله کنن.
من یکی که نمیتونم اون موقع هیچ کاری نکنم. ترجیح میدم از خودم دفاع کنم، ولو لازم باشه دست به سلاح ببرم و همشون رو تکه تکه کنم، نمیذارم به خودم آسیبی برسه.
والا ما دیگه توی این مملکت از قانع ترین و سالم ترین افراد هستیم.
مگه چی خواستیم آخه که اونو هم نمیذارن بمونه برامون؟
اینا خودشون از اون خلافکارها خطر جدی تر و بزرگتری دارن میشن.
پاسخ با گفتآورد