خیر دقت نکردید. بیخدایی به دیگران کاری نداره. ولی اومانیسم چرا. اومانیسم ممکنه برای جامعه خط و حد هم تعیین کنه. در اومانیسم نمیشه بگید من برای خودم اعتقاد دارم. پس حق دارم این تکه از زمینم رو توش خشخاش بکارم. یا از این دست حرف ها. کمونیسم شما باید با اومانیسم و مکاتبی که از نظر دسته بندی شمول مانند اون هستند مقایسه بشه. من و شما که بحثی درباره شمول کمونیسم نداریم؟ هر دو میدونیم که این مکتب یا تئوری یا دیدگاه یا هرچیزی که اسمشو بذارید برای جامعه حدودی رو تعریف میکنه. همینطور هم در زمینه دایره شمول بیخدایی. بنابر این سخن من اینه که این دو با هم مقایسه نمیشند و بیخدایی خرخره کسیو نمیگیره و اینها.نوشته اصلی از سوی مزدك بامداد
نتیجه میشه این که پس اگر کسی پیدا شد که به نام بیخدایی جامعه ای رو اسیر و گرفتار کرد، تمام آحاد بشر میدونند که داره شیادی میکنه. ولی اگر کسی پیدا شد که به نام کمونیسم جامعه ای رو به ویرانی کشید لزومن کسی پیدا نمیشه بگه این آدم داره شیادی میکنه. ممکنه کار درست رو داره میکنه. کما اینکه تمام دیکتاتورهای چپی تاریخ هم همین نظرو داشتند. پس میبینید که نیاز نیست بریم ببینیم کمونیسم دقیقن چی داره میگه. در سایه شناخت حداقلی از کمونیسم میشه عقل و خرد رو به باد داد و به جای به قول شما برده سرمایه دار شدن، برده حکومت شد و یه دستک رو در بالای حکومت پرستید (البته هرگز در حکومت های چپی دستکی بالای حکومت نبوده و پرستشی هم نبوده ها، اگرم بوده اشکال از کمونیسم که نیست. اشکال از اون دستکه)
ولی فرقش اینه که در اون حکومت بزرگ و قدرتمند و شایسته کاپیتالیستی، هرکسی مجاز و آزاد به این هست که کارش رو تا جایی پیش ببره که سرمایه دار بشه. حتی ابزار و روش هاش هم براش در دسترس هست!
در عوض در حکومت به زباله دانی تاریخ پیوسته کمونیستی این چنین حقی برای کسی وجود نداره که انتخاب کنه چی باشه. باید اونی که شما میگید باشه. یاد مجاهدین خلق افتادم.
پاسخ با گفت‌آورد