گفتگو پیرامون کمونیسم و سوسیالیسم

[iranbanoo]

برای چانه زدن، نیرو نیاز است و تنها نیروی کارگران در شمار بالای آنها و یکی شدن انها میباشد
که در آرمان نامه ی کمونیستی هم آمده : "کارگران جهان یکی شوید" ولی این کوشش های
دادگرانه[1] مانند پدید امدن سندیکا ها و .. هم همواره با کارشکنی ها و دشمنی های سرمایه داران
همراه بوده و آروین[2] به کارگران آموخته است که واپسین چانه زدن آنها همان از میان بردن سامانه[3] ی
بهره کشی است و نه کنار آمدن با بهره کش. همانگونه که بردگان آزاد شدند و گرنه بایستی به
پیروی از پند شما هنوز هم چانه میزدند!

مزدک گرامی من نمیتوانم درک کنم که بدون مبارزه ی درون سیستمی چگونه قرار است وضعیت کارگران حتی با انقلاب و شورش تغییر کند.
واقعیت این است شعار یکی شدن کارگران جهان در حد همان شعار باقی میماند (که مانده است) و راه غلبه بر سیستم بهره کشی تقابل با آن نیست بلکه تغییر دادن به نفع خود است.
بر همین مبناست که میبینیم وضعیت کار گران نسبت به قبل تغییراتی مهم کرده از جمله این ساعات کاری تقلیل پیدا کرده یا روش هایی بی رحمانه مانند کارگری کودکان ملغی شده و این نتیجه ی خود آگاهی کارگر و غلبه بر سرمایه دار از طریق نیروییست که در نتیجه ی در دست گیری و جهت دهی به کار و تولید پیدا کرده.
همانطور که میبینم مدیران شرکت ها و موسسات بازرگانی و تولیدی به واسطه ی نیروی تخصصیشان عملا از همان اقتدار و اراده ی مالکان و سرمایه داران برخوردارند.
از این روست که می بینیم مفهوم مطلیق مالکیت سست شده است و این نه تنها کنار امدن با سیستم نبوده بلکه یک روند صحیح در جهت محدود کردن و غلبه بر ان است.
.