به کوری چشم دشمنان سنت ها را احیا میکنیم.

[Ouroboros]

دوستان من تصور می‌کنم دلیل تضعیف جنبش سبز نه عدم توسل به خشونت، که کمبود حرکات مدنی بود! واقعا نمی‌فهمم درحالی که از مهمترین عنصر مبارزه‌ی مدنی، یعنی اعتصاب سراسری خبری نیست، وقتی «از حرکت انداختن زندگی روزمره» وجود ندارد و وقتی تسلسل هر روزه‌ی اعتراضات(در هر بعد و شکلی)پدید نیامده گفتن جمله‌ای مثل «خشونت تنها راه ِ باقی مانده است» چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ خیلی از این دوستانی که در بالاترین و اینطرف آنطرف خواهان حرکت جنبش به سمت خشونت هستند در واقع از همین ناتوانی ِ جنبش در به راه انداختن اعتصابات سراسری، تظاهرات‌های پرشمار هر روزه و مختل کردن زندگی ِ عادی و قرار دادن کشور در حالت تعلیق ِ دائم باخبرند، و خشونت را از این جهت «تنها» راه باقی مانده تصور می‌کنند.. اما اجازه بدهید بحث اینکه آیا جمهوری اسلامی از اعتصاب لطمه می‌خورد یا نه و تظاهرات هر روزه امکان‌پذیر است یا نه و چسبندگی مردم به روزمرگی بیش‌تر از اشتیاق آنها برای سرنگونی ج.ا یا نه را وقتی مطرح بکنیم که آنها را آزمودیم و نتیجه نگرفتیم. هرچه باشد بهای آنها کمتر از بمب زدن به پلیس و قمه بدست مثل آفریقا به نیروهای سرکوب حمله کردن است..

ضمناً فراموش نکنید که ج.ا همانقدرکه در عرصه‌ی سیاسی و اجتماعی کوتوله و ناتوان است، هرجا خشونت باشد دست بالا را خواهد داشت. و امکانات، آرایش و توانمندی و از همه مهمتر وحشی‌گری ِ ما هرگز به صد فرسنگی ِ همان ِ ج.ا نخواهد رسید. اشتباه نکنید، من طرفدار «مبارزه‌ی مدنی» یا «خشونت ستیز» نیستم، اما خشونت را وقتی تجویز می‌کنم که آسیب ناشی ِ از آن بیشتر متوجه‌ی حاکمیت باشد نه مردم، و در مورد ما چنین نیست. کلا شرایط خوبی نداریم..! ج.ا یک حیوان وحشی و قاتل و دیوانه است، ما مردم عادی هستیم که برای بالا بردن سطح زندگی ِ اجتماعی خود دست به اعتراض زده‌ایم، این وضع پس از عاشورای پارسال و 25 بهمن امسال پیشبینی پذیر بود(اینکه ما ریزش خواهیم داشت)، اما کتاب هنوز بسته نشده، داستان به پایان نرسیده، و مبارزه ادامه پیدا خواهد کرد. افق‌های پیروزی الان بسیار دور و تاریک‌اند، اما همینکه پس از اینهمه سرکوب هنوز هم ایستاده‌ایم خودش نوعی پیروزی‌ست...