آغازگر جُستار
چیزی برای پنهاندن نیست یه نفر جان.نوشته اصلی از سوی یه نفر
یکی از بزرگترین مزیت های پیشرفت فندآوری، کیبورد وایرلس است :-)
و چگونگی دست یابی به آن که از طریق فروم نویسی و خرد نگری قابل دسترس است..
خوشم میاد کسی از این قضیه خبر نداره ... :-) خخخخخ
چنانکه هر خواننده‌ای از نوشته‌های من میتواند دریابد, من از همه‌یِ فندآوری‌هایِ[1] روز سر در میاورم و بخش گسترده و خوشی‌آوری از زندگی مرا همین فندآوری میسازد.
اینکه میتوانم هر اندازه و هر کجا که دوست داشتم کتابهای گوناگون را روی iPad ام — که همه‌یِ آنها با یک فرمان براه ftp از روی رایانه ام بروزرسانی میشوند را — بخوانم, اینکه میتوانم با شماره‌یِ آنلاین و گوشی همراهم از هر کجای جهان که خواستم با دوستان ام تماس‌هایِ ارزان و گاه رایگان بگیرم, اینکه میتوانم در بازی‌هایِ رایانه‌ای بس خوشی‌آوری شبها پس از یک کار سخت روزانه, تا ٤ و ٥ بامداد فرورفته و بازی کنم, اینکه میتوانم در نزد استادان بزرگی همچون مزدک زبان پارسیک[2] بیاموزم (چگونه بی اینترنت؟) و بسیاری, بسیاری کارها و چیزهای خواستنیِ دیگری که تکنولوژی برای من دربر دارد, همه اینها بی هیچ گمانی میگویند که اگر کسی اینجا به تکنولوژی معتاد باشد, من هستم.
پس اینکه نمونه‌وار میتوانم با اندکی کاوش و هماندیشی با کسانی آنسوی زمین (مانند تو) یک تخته‌کلید بیسیم برای خود ام بسازم تا بتوانم با لم دادن روی کاناپه‌یِ خانه ام, آسوده‌تر کارهایم را پیش ببرم, باز دستآوردِ تکنولوژی میباشد:
هر آینه, نکته اینجاست که آیا تکنولوژی تنها همین بخش‌هایِ خوب است یا بخش‌هایِ بدی, ناخواستنی‌ای و ناگسستنی‌ای هم آنجا هستند که هرگز چیزی درباره اشان نمیگویند, نمیخوانیم, نمیشنویم و رویهمرفته در خودآگاه امان ردّی از آنها نداریم؟
آنچه ما در این جستار به آن پرداخته‌ایم این بوده که تکنولوژی در جایگاه یک ابرسازواره‌یِ[3] خودراستادهنده (—> افسارگریخته) میباشد و آینده‌‌یِ نه چندان[4] دوری که با پیشرفتِ تصاعدی و روزافزون کنونیِ آن خواهیم داشت, بیرون از مرگ یا بردگی برای همه‌یِ ما (نژاد هومنی[5]) نخواهد بود:
— چیزیکه بسیاری نمیتوانند دریابند این است که یک فرایند میتواند در هر گام خود سودمند و راهگشا باشد, ولی رویهم به فرجامی[6] بسیار ناخواستنی و زیانمند بانجامد.
از آنجاییکه با نوشته‌هایِ سرد و خشک ام در این جستار و همانندی‌هایِ جورواجور دیگر نویسندگان به چیزهای گوناگون! مایه‌یِ آزار بسیاری شده‌ام — سرنوشت و مرگ میلیارد‌ها آدم جای آنچنانی برای گپ و شوخی ندارد, دستکم برای من — یکی از همانندی‌هایِ زیبای کازینسکی را نیز میاورم که بیشترین مانستگی[7] را با خودِ من دارد:
این "میمون" بدرستی خود من هستم و چنانکه در همین جُستار گفته ام, هنوز نپذیرفته ام که تنها راهکار بجا مانده ستیز سرراست با سیستم تکنولوژیک و انقلاب میباشد.بردگی فندین - ب. ٣٣٠
میمون و بادام
زمانیکه من یک بچه‌یِ خردسال بودم, پدرم به من از ترفندی گفت که درباره اش جایی خوانده بود. یک بطری شیشه که گردنی بسنده نازک دارد,
جوریکه مشت گردشده‌یِ میمون از آن نگذرد ولی آن اندازه هم گشاد که مشت باز اش بگذرد را برمیدارید, سپس یک طعمه, بگوییم یک بادام زمینی را درون بطری میگذارید.
میمون زمانیکه دست اش را درون بطری میکند و بادام را در مشتش گرفت درمیابد که نمیتواند دست اش را مشت شده بیرون بکشد, ولی بیشتر از آن آزمند است که بخواهد بادام را هم رها کند, جوریکه شما میتوانید به سوی او رفته و بگیرید اش. از اینرو, میمونی که نمیتواند از دست رفتگی بادام را بپذیرد, همه چیز را از دست میدهد.
The Technological Slavery - p. 330
I. C . The monkey and the peanut.
When I was a little kid, my father told
me of a trick for catching monkeys that he had read about somewhere. You
take a glass bottle the neck of which is narrow enough so that a monkey's
clenched fist will not pass through it, but wide enough so that a monkey
can squeeze his open hand into the bottle. You put a piece of bait-say, a
peanut-into the bottle. A monkey reaches into the bottle, clutches the
peanut in his little fist, and then finds that he can't pull his hand out of the
bottle. He's too greedy to let go of the peanut, so you can just walk over
and pick him up. Thus, because the monkey refuses to accept the loss of the
peanut, he loses everything.
If we continue on our present course, we'll probably be replaced by
computers sooner or later. What usc do you think the machines will have for
art, literature, and music? If we aren't replaced by computers, we'll certainly
be changed profoundly. See ISAIF §178. What reason do you have to
believe that people of the future will still be responsive to the art, music,
and literature of the past? Already the arts of the past have been largely
superseded by the popular entertainment media, which offer intense kicks
that make the old-time stuff seer'll boring. Shakespeare and Cervantes wrote,
Vermeer and Frans Hals painted[l571 for ordinary people, not for an elite
minority of intellectuals. But how many people still read Shakespeare and
Cervantes when they're not required to do so as part of a college course?
How many hang reproductions of the Old Masters' paintings on their walls?
Even if the human race still exists 200 years from now, will anyone still
appreciate the classics of art, music, and literature? I seriously doubt it. So if
we continue on our present course we'll probably lose the Western artistic
tradition anyway, and we'll certainly lose a great deal more besides.
----
1. ^ fand+âvar+i::Fandâvari || فنداوری: تکنولوژی Ϣiki-En technology
2. ^ pârs+ik+idan::Pârsikidan || پارسیکیدن: پارسیک کردن; ترزبان به پارسیک Ϣiki-En to persianize
3. ^ abar+sâz+vâre::Abarsâzvâre || ابرسازواره: Ϣiki-En superorganism
4. ^ candân+idan::Candânidan || چندانیدن: ضرب کردن Ϣiki-En, Ϣiki-De to multiply multiplizieren
5. ^ human+i::Humani || هومنی: بشریت mankind || هومنی: یک هومن a human
6. ^ Farjâm || فرجام: پایان; خاتمه Ϣiki-En, www.loghatnaameh.org conclusion; ending
7. ^ mânesteg+i::Mânestegi || مانستگی: شباهت; همانندی Dehxodâ, Ϣiki-En resemblance
پاسخ با گفت‌آورد
.jpg "یه نفر آواتار ها"){kind=avatar}
