مهربد جان من چندتا دوست دارم از بچه های دانشگاه هنر هستند و کارشون نویسندگی فیلم نامه و بازیگری تئاتر و سریال های درپیتی تلوزیون و از این سی دی های فیلم هایی که در سوپر مارکت ها میفروشن هست.
فیلم نامه هایی که این بچه ها برای کارهاشون مینویسن خیلی شبیه این تیپ داستان هایی هست که در اینترنت پیدا میشه.
اصولا هم باورش سخته که یک نفر آدم بتونه یک واقعیت یا حادثه یا خاطره رو با ذکر جزئیات اینچنین زیاد در خاطرش بمونه.
من واقعا یادم نمیاد ظهر ناهار چی خوردم.
به نظرم این قبیل داستان ها واقعی نیستند و شخصیت های مجازی هستند و موضوعاتشون حاصل تخیل نویسنده هست.
پاسخ با گفتآورد