من پیشنهاد می‌کنم نام ِ تاپیک را به «آسیب‌شناسی ِ جامعه‌ی ایران» تغییر بدهید تا بتوانیم فراتر از واکنشهایی که به یکی از پستهای ِ وبلاگ شما شده صحبت بکنیم.
یکی از چیزهایی که حال ِ مرا بهم میزند درگیری ِ اذهان ِ مردم با مسئله‌ی ِ معیشت است. در شرایطی که سی و دو سال است ابتدایی‌ترین آزادی‌های انسانی ِ آنها سرکوب میشود، برخی نگران ِ این هستند که حقوق‌شان سال ِ بعد 5% اضافه میشود یا 10%. عوام هرجا می‌خواهند از ج.ا انتقاد بکنند از فقر و نداری می‌نالند، درحالی که آزادی بیان، آزادی مذهب، آزادی نشر و مطبوعات، آزادی جنسی، آزادی‌های فردی و آزادی‌های سیاسی سالهاست در ایران سرکوب می‌شوند، اینها از گران شدن ِ تخم مرغ و گوجه فرنگی شکوه می‌کنند. من مخالفتی با بیان و نگرانی بابت مشکلاتی حقیقی و عینی که بر سر ِ راه مردم است و آنها را آزار می‌دهد ندارم، چیزی که ناراحتم می‌کند کرختی نسبت به شأن انسانی و حساسیت ِ کاذب و منفعل(و نه حقیقی و بالقوه که به اعتراض بیانجامد)به کاه و یونجه است. جالب‌ست که این «ناراضیان» جزو اقشار شدیدا فقیر ِ جامعه هم نیستند، که اینها متانت و عزت ِ نفس به مراتب بیشتری دارند، بلکه به کم‌سوادهای ِ قشر متوسط ِ جامعه تعلق دارند، کسانی که دغدغه‌ی پژو کردن ِ پرایدشان و سایدبای‌ساید کردن ِ یخچال معمولی‌شان مهم‌ترین دغدغه‌های اقتصادی‌شان است..
پاسخ با گفت‌آورد