می‌گویند "پُست" واژه‌ای کهن و پارسی‌ست که از "پوست" می‌آید، چنانکه نوشته و نامه را روی آن می‌نوشتند.نوشته اصلی از سوی یه نفر
"پُست الکترونیکی" از دو واژه ساخته شده است که برایند درامیختن زبان ما با زبان سامی عربی‌ست، زبان پارسی
با پیشوند و پسوندها سروکار دارد و بسادگی به جای یک عبارت می‌توان یک واژه را بکار برد. برای نمونه عرب به
"ضد ماده" می‌گوید "قرین الماده" که از دو واژه ساخته شده چون زبان آنان ساختار پیوندی ندارد، ولی همسنگ
پارسی آن میشود "پادماده" (یک واژه)! از سوی دیگر امروزه بدان می‌گوییم «ضد ماده» چراکه زبان کالبدینه‌ی تازیان
با زبان آمایشی (ترکیبی) پارسی برادر شد و دیگر وندها کاربرد دیرین خود را از دست دادند و فرجام آن چیزی جز
برافتادن و سست‌مایه شدن سازه‌های پارسی نبود! ( یا مثلا ما به جای عبارت «صیانت از نفس» به سادگی میتوانیم
بگوییم "خودبانی"، به «تمجید کردن» بگوییم "ستودن"، اینها همگی ارمغان آلودگی عربی با پارسی‌ست که زبان را دراز و
زمخت می‌سازد، جدا از آنکه تجمید و تخریب و ارسال و ... خود در عربی "فعل" هستند و گویش آنان بریخت "تخریب کردن و
ارسال کردن ..." از پایه نادرست است)
دیگر اینکه «ایمیل» همان Electronical Mail است که فرهنگستان زبان و ادب فارسی آن را در جایگاه هجمه‌ی فرهنگی غربی
بازشناسی کرده و «رایانامه» را جایگزین این واژه‌ی مضمحل نمود که کاربرد آن سهواً مشکلی ندارد! :) (رایانامه = نامه‌ی رایانه‌ای)
پاسخ با گفت‌آورد