این حرف ِ درستی نیست. همیشه چاره هست. نظر ِ من اینست : حالا که ما کتک و گاز اشک‌آور و باتوم‌اش را می‌خوریم باید بتوانیم بدون ِ هرجور معذوراتی مثل خودمان و برای خودمان در حرکات ِ گوناگون شرکت بکنیم. حرفمان را بزنیم و به قول ِ «پرودون» که به «مارکس» می‌گفت دیکتاتورهای جدید علم نکنیم. اینکه ما با ج.ا مخالفیم پس از هر فرصتی برای ضربه زدن به آن استفاده بکنیم و در هر حرکت احمقانه‌ای شرکت بکنیم و به هر دعوت ِ حساب نشده‌ای لبیک بگوییم اشتباهی بود که پدران ِ ما در سال 57 مرتکب شدند و سی سال است که ما داریم بهای ِ آنرا می‌پردازیم. من در تمام سال گذشته حتی یک بار الله اکبر نگفتم، در تظاهرات ِ عاشورای پارسال شرکت نکردم، در مراسم ِ مردن منتظری شرکت نکردم و فردا هم به احتمال زیاد در «شب ِ هفت شهدا» شرکت نخواهم کرد.نوشته اصلی از سوی Havadar_e_Democracy
اینهمه اشتیاق برای همراه کردن ِ «روستاییان» و «پابرهنگان» و «مستضعفان» و «امت شهیدپرور» بخاطر چیست؟ چرا باید اینطور بی‌مهابا پیزر لای ِ پالان‌شان بگذاریم و مفاهیمی که برای برچیده شدنشان از حوزه‌ی ِ زندگی ِ عمومی می‌جنگیم را هر شب از بالای پشت ِ بام فریاد بزنیم؟ 80% جامعه‌ی ِ ایران قشر ِ متوسط ِ شهرنشین هستند که 90% آنها همین مطالبات ِ قلبی ما را دارند(دین در سیاست نمی‌خواهند، از فحش خوردن ِ 24 ساعته در تلویزیون کشورشان خسته شده‌اند، می‌خواهند به عنوان اکثریتی قاطع صدایی برای گفتن و گوشی برای شنیدن داشته باشند و غیره)، چه اهمیتی دارد اگر 5% کف ِ جامعه، که سالها سرکوب شده‌اند و آموزش ندیده‌اند و نفع خود را نمی‌شناسند و هنوز یک ملا را علامه‌ی دهر می‌دانند طرفدار ما باشد یا نه؟ بدنه‌ی جنبش سبز باید به این درک برسد که به تنهایی بسیار قدرتمند است، در اکثریت است، روی ِ مفاهیمی بنیادین توافق نظر دارد و هرچه رادیکال‌تر باشد، طرفداران بیشتری خواهد داشت.
پاسخ با گفت‌آورد