زل زدن به ناموس!

[sonixax]

خوب این کجاش بحث علمی‌ هست؟ من مثل نقض آوردم که شخص زیبا میتونه خیلی‌ هم کودن باشه، پس هیچ دلیلی‌ نیست که این ۲ تا قضیه به هم ربط داشته باشند.

خوب بحث هم سر همینه ، زیبایی زیاد رابطه مستقیم داره با بلاهت .

[Theodor Herzl]

خوب بحث هم سر همینه ، زیبایی زیاد رابطه مستقیم داره با بلاهت .

این سخن هم اشتباه است ، فرد هم میتونه خیلی‌ زیبا و در عین حال باهوش هم باشه. کلا در هر ۲ صورت اوضاع ظاهری یک زن از قبیل رنگ مو ، چشم ، سایز جاهایی خاص و... هیچ ربطی‌ به هوش یا عقل نداره! در مرد هم همینطور هست. مثل این هست که بگوییم آقای ایکس در روزهای بارانی در خیابان راه میرود ، پس هر وقت آقای ایکس در خیابان راه برود باران می‌‌بارد.

[sonixax]

این سخن هم اشتباه است ، فرد هم میتونه خیلی‌ زیبا و در عین حال باهوش هم باشه. کلا در هر ۲ صورت اوضاع ظاهری یک زن از قبیل رنگ مو ، چشم ، سایز جاهایی خاص و... هیچ ربطی‌ به هوش یا عقل نداره! در مرد هم همینطور هست. مثل این هست که بگوییم آقای ایکس در روزهای بارانی در خیابان راه میرود ، پس هر وقت آقای ایکس در خیابان راه برود باران می‌‌بارد.

از نظر فیزیولوژی بله این سخن 100% اشتباه هستش ، ولی از نظر اجتماعی خیر .
ممکنه فردی خیلی خیلی باهوش باشه ولی به خاطر شرایط اجتماعی و جبری که از طرف جامعه روی سرشه ناخواسته از هوشش استفاده نکنه ، اینها نوعی بیماری روانی و البته اجتماعی است .
برای مثال در دوران ارسطو بیماری روانی غالب فلسفه و درونگرایی بود ، در دوران حاضر این بیماری به برهنگی و خودنمایی تبدیل شده - به عبارت ساده تر افراد از آن نُرم خودشان خارج میشوند در نتیجه یک دختر بسیار زیبا و باهوش در جایگاه یک دختر زیبا و کم هوش و حتا بیشعور قرار میگیرد . این داستان برای پسران هم صادقه و میتونید شکل بروز این بیماری اجتماعی در علاقه ی شدید پسرهای جوان به شکل گونی شن کردن خودشون ببینید (همون بادی بیلدینگ) ، منتها به دلیل اینکه در جامعه ی ایرانی برای پسران آزادی بیشتری به نسبت موجوده کمتر دچار این مشکلات میشوند .

در جوامع اروپایی و آزاد و همون آمریکا و کانادایی که شما مثال نقض آوردید شرایط و بیماری های اجتماعی و روانی که در ایران وجود داره اصلن معنی نمیده ! در نتیجه روند رشد و شکل گیری شخصیت افراد اصلن به گونه ای دیگر است و به مسیری دیگر میرود .

[Theodor Herzl]

از نظر فیزیولوژی بله این سخن 100% اشتباه هستش ، ولی از نظر اجتماعی خیر .
ممکنه فردی خیلی خیلی باهوش باشه ولی به خاطر شرایط اجتماعی و جبری که از طرف جامعه روی سرشه ناخواسته از هوشش استفاده نکنه ، اینها نوعی بیماری روانی و البته اجتماعی است .
برای مثال در دوران ارسطو بیماری روانی غالب فلسفه و درونگرایی بود ، در دوران حاضر این بیماری به برهنگی و خودنمایی تبدیل شده - به عبارت ساده تر افراد از آن نُرم خودشان خارج میشوند در نتیجه یک دختر بسیار زیبا و باهوش در جایگاه یک دختر زیبا و کم هوش و حتا بیشعور قرار میگیرد . این داستان برای پسران هم صادقه و میتونید شکل بروز این بیماری اجتماعی در علاقه ی شدید پسرهای جوان به شکل گونی شن کردن خودشون ببینید (همون بادی بیلدینگ) ، منتها به دلیل اینکه در جامعه ی ایرانی برای پسران آزادی بیشتری به نسبت موجوده کمتر دچار این مشکلات میشوند .

در جوامع اروپایی و آزاد و همون آمریکا و کانادایی که شما مثال نقض آوردید شرایط و بیماری های اجتماعی و روانی که در ایران وجود داره اصلن معنی نمیده ! در نتیجه روند رشد و شکل گیری شخصیت افراد اصلن به گونه ای دیگر است و به مسیری دیگر میرود .

این مساله اصلا به موقعیت اجتماعی و محل زندگی‌ و کشور بستگی نداره، موضوع بحث اینجاست که زیبایی و اندام ظاهری یک نفر ربطی‌ به هوش و تعقل شخص نداره. مثلا ممکن است یک نفر با ۳ چشم به دنیا بیاید و بسیار زشت باشد ، ولی‌ در دانشگاه هاروارد درس بخواند. شما دارید بحث خارج می‌کنید ،شکل ظاهری یک نفر تنها امتیازی که به شخص میده تحریک جنسی‌ شخص مخالف هست ، حالا مثلا در یک آگاهی‌ استخدام وقتی‌ آقای رئیس یک زن زیبا تر را به زن دیگری که قد کوتاه و چاق است ، ولی‌ فوق لیسانس دارد ترجیح می‌‌دهد ، دلیل هوش آن زن زیبا نیست.

[sonixax]

این مساله اصلا به موقعیت اجتماعی و محل زندگی‌ و کشور بستگی نداره، موضوع بحث اینجاست که زیبایی و اندام ظاهری یک نفر ربطی‌ به هوش و تعقل شخص نداره. مثلا ممکن است یک نفر با ۳ چشم به دنیا بیاید و بسیار زشت باشد ، ولی‌ در دانشگاه هاروارد درس بخواند. شما دارید بحث خارج می‌کنید ،شکل ظاهری یک نفر تنها امتیازی که به شخص میده تحریک جنسی‌ شخص مخالف هست ، حالا مثلا در یک آگاهی‌ استخدام وقتی‌ آقای رئیس یک زن زیبا تر را به زن دیگری که قد کوتاه و چاق است ، ولی‌ فوق لیسانس دارد ترجیح می‌‌دهد ، دلیل هوش آن زن زیبا نیست.

اتفاقن دقیقن به جامعه بستگی داره ، طرف اگر آلبرت آینشتاین هم باشه ، به قول مشیری اگر در ورامین به دنیا میامد در بهترین حالت طالبی فروش میشد !
هوش یک مساله ژنتیکی هست ولی تعقل و فهم و شعور یک مساله اکتسابی هست که شخص از جامعه ی اطرافش یاد میگیره و هر چه این آموزش ها بهتر باشه طرف وضع بهتری خواهد داشت - دلیل بوجود آمدن سیستم های آموزشی هم همین است .

دختری که به واسطه ی زیبایی اش به این نتیجه میرسد که میتواند با استفاده از آن کار خود را جلو ببرد تا با آموزش دادن خود هر چه قدر هم که باهوش باشد ، بیشعور و نفهم است و چیزی به نام عقل درش وجود ندارد .

بحث ما در اینجا بر سر این مساله است ، نه بهره هوشی هر فرد که به صورت ژنتیکی از والدین بهش منتقل میشه .

[Ouroboros]

ای بابا، من اصلا چیز دیگری می‌گفتم!

مسئله اینست که شعور ِ اجتماعی، یعنی نحوه‌ی رفتار ِ شخص و درک او با/از محیط پیرامون ِ خود هیچ پیوندی با ضریب ِ هوشی او ندارد. بجز در موارد ِ حاد عقب‌افتادگی هر کس می‌تواند در صورت میل ِ و انگیزش ِ عینی به آموختن راه‌های ِ درست ارتباطات مبتنی بر اخلاقیات در زندگی ِ روزمره بپردازد. اما این هم، همانند هر چیز ِ دیگری نیاز به محرکی خارجی دارد، و این محرک(عموما)چیزی نیست بجز میل به پذیرفته شدن در جمع، دیده و شنیده شدن در آن، و در نهایت تبدیل به جزئی از آن شدن. یعنی چه؟ یعنی ما برای ِ آنکه در یک جامعه‌ی ِ انسانی به عنوان عضوی قابل ِ احترام و بهره‌مند از حقوق ِ متقابل ِ انسانی پذیرفته بشویم «یاد» می‌گیریم که مثلا، در جمعی متشکل از چند خانم جوان ِ نیمه آشنا جک‌های رکیک نگوییم، در گفتگو با اشخاص بزرگتر از خودمان از اسامی ادوات ِ جنسی استفاده نکنیم، در یک میتینگ ِ کاری با مایو نرویم و غیره. حالا شخصی را تصور بکنید، که فارغ از هرچه می‌کند مورد پذیرش ِ 99% جامعه‌ی ِ خود قرار می‌گیرد، همه جا از قبل و بطور پیشفرض از احترام و مقبولیت بهره‌مند است و برای جلب ِ نظر دیگران نیازی به پیروی از قواعد ِ موجود ندارد. برای کسب ِ احترام لازم نیست در پروسه‌ی ِ همه‌شمول ِ «احترام متقابل» پای‌بند باشد و حتی اگر با دیگران به مثابه‌ی ِ کسانی که ارث ِ پدرش را خورده‌اند رفتار بکند بدلیل مرعوب بودن ِ آن دیگران از جایگاه اجتماعی، موقعیت ِ اقتصادی، زیبایی ِ ظاهری و ... همچنان مورد احترام و پذیرش ِ اجتماعی قرار خواهد گرفت. چنین شخصی، الزام ِ ضروری برای «آدم» بودن را از دست می‌دهد و «ممکن» است(بسته به حالات روحی و روانی ِ خود)آدم باشد یا نباشد، اما دیگر تضمینی وجود ندارد و عواقبی وجود ندارد و همه چیز به خود ِ او بستگی دارد، و از آنجاکه جوامع ِ مبتنی بر چنین ضوابطی همواره بدوی و در مراحل ِ آغازین تمدن جاری در زندگی ِ روزمره به عنوان چیزی عینی هستند، 99% این اشخاص تبدیل به اراذلی یکسره خرصفت تبدیل می‌شوند.

مثال‌هایی که در ایران ِ خودمان به آنها برخورده‌ام و الان به ذهنم می‌رسد:
1. اشخاص ِ بسیار زیبا، که در رفتارهای روزمره خود آدمها را به دو دسته‌ی ِ «برای ِ من جالب» و «برای ِ من ناجالب» تقسیم می‌کنند و با گروه اول با نخوت، و با گروه دوم با بیزاری رفتار می‌کنند. در روابط عاطفی نقشی زالوصفت ایفا می‌کنند و از آغاز خود را به عنوان طرف ِ قوی رابطه تحمیل می‌کنند. در رابطه با مسائلی که برایشان جذابیت ندارد، حتی اگر بسیار مهم باشند رفتاری یکسره توأم با انکار اتخاذ می‌کنند و غیره.

2. اشخاص بسیار ثروتمند، که فارغ از دیپلم داشتن یا نداشتن همه جا آقای مهندس خطاب می‌شوند، مورد احترام و مقبولیت اجتماعی بسیار قرار می‌گیرند و در ارتباط با مشکلات دیگران احساس ِ همدردی دارند درحد یک قاتل ِ سایکوپث.

3. پزشکان، که بطور پیشفرض و فارغ از آنچه می‌کنند و آنکه هستند، فقط به صرف ِ فعالیت در حرفه‌ی ِ پزشکی، آدمهای قابل احترامی تلقی می‌شوند. اکثریت ِ مطلقی از آنها آدمهای ِ وجدان‌تعطیل ِ پول پرست و فاسدی هستند.

4. زنان، که بدلیل درک ِ حاکم ِ مردسالارانه از سکس به عنوان «امتیازی که زن به مرد می‌دهد»(و نه تذلذی متقابل)، همواره از میزان ِ مشخصی مقبولیت ِ پیشفرض بهره می‌برند و رفتار، شخصیت و کیستی ِ آنها به مرحله‌ی ِ دوم اهمیت سقوط می‌کند.

5. ملاها، که فارغ از خر بودن «علما» و «روحانیون» لقب می‌گیرند و مورد احترام هستند. این یکی خوشبختانه تا اندازه‌ی زیادی از میان رفته.

حالا دوستان یک بحثی بکنند درباره‌ی نورون‌ها و اطلاعات ِ آماری ببینیم به کجا می‌رسیم!