آغازگر جُستار
راستش نه، ایران یک کشور مدرن است، در این معنا که دیگر «هیچ چیز ارزش مردن ندارد»، و در چنین شرایطی نمیتوان به نبرد با نخالههایی رفت که کشتن و مردن در راه عقاید ارتجاعی خود را وظیفه میدانند و در قرن ششم میلادی ماندهاند. یکی از دلایل موفقیت جهادیون در برابر غرب(موفقیت در قیاس با توان نظامی دو طرف و تاثیری که گروه اول به کل زندگی در غرب گذاشتهاند)همین آمادگی برای فدا کردن جان است. مردی که آمادگی مردن و کشتن را داشته باشد قادر به خیلی کارهاست. در نتیجه من آن زمان هم معتقد بودم که اساسا باید دولت را نادیده گرفت، و به تلاش برای تغییر نفر به نفر کسانی که بدنهی آنرا تشکیل میدهند پرداخت، چنانکه تمام این مزدوران دهاتی پس از چند سال زندگی در شهر تسلیم فرهنگ آن میشوند و خودشان میشوند بخشی از کسانی نیازمند سرکوب هستند!نوشته اصلی از سوی Anarchy
یک نکتهی دیگر به نظرم میرسد: حکومت ج.ا، زاییدهی بحرانهاست. از دل آنها بیرون آمده و زنده ماندن در خطیرترین شرایط را سی سال پیش از این آموخته، تنها انگیزهی وجود خارجی آن نیز تقابل با همین بحرانها و تهدیدهای مداوم است. من اکنون مدتیست از خودم میپرسم اگر اکثریتی از مردم وجود و بقای نظام را بپذیرند و برای اولین بار در تاریخ آن خواستار و چشم براه براندازی آن نباشند ستونهای برآمده از تقابل مداوم این دستگاه چند سال دوام خواهد آورد؟ مردان جنگ به هنگام صلح دیوانه میشوند. حکومت جهادی هم بدون چشمانداز سقوط احتمالا نیاز وجودی خود را از دست خواهد داد.
پاسخ با گفتآورد