درود بانو مسافر گرامینوشته اصلی از سوی mosafer
خواهش میکنم.ممنون که اینجا هستید
کمی در مفهوم عرفان چندگانگی وجود دارد و تشخیص آن کار دشواریست.
اما در کل عرفا در پی یک معنای حسی اند گرچه آن را جدا از وجود خود نمیدانند.
بیرون زتو نیست هر چه در عالم هست.......از خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی
فلاسفه کارشان با تفکر و اندیشیدن است گرچه آنان هم در وجود خود به دنبال پرسشهایشان هستند اما فلسفه مطمئن تر و توجیه شده تر است.
فلسفه ذهن را به بازی میگیرد و حماقت انسان را میرنجاند اما عرفان همه چیز را توجیه میکند و در عمق این توجیهات هم خود اسیر میشود.
اما در نهایت میبینی که عرفا آزاد تر و شاد تر از فلاسفه اند!!
دوزخ شرری ز رنج بیهوده ی ماست
فردوس دمی ز وقت آسوده ی ماست.....
با این وجود در برخورد با واقعیت اجبارا به فلسفه چنگ میزنیم چرا که با تمامی دشواریش فهمش برای آدمی به مراتب راحت تر است از آن معنایی که عرفان به وجودش می آورد.
خوب مولانا عشقش عرفانیست و معنایی متفاوت دارد از عشق شاعری چون حافظ که اصولا عارف نبوده.
حافظ شاعری اجتماعیست که به سیاست و کاستی های اجتماعی هم توجه دارد گرچه که مولانا فردی رها از این مسائل است و به دنبال معنای دنیاییست.
بنابراین فکر میکنم عشق حافظ عشقی سرکش,هیجان انگیز,کاملا زمینی و مادی و خوش گذرانه است.
از این بابت قابل درک و شور انگیز است.
اما عشق مولانا عمیق ,معنا دار,جدی و ریاضت وار است.درکش هم مسلما برای هر کسی ممکن نیست و کمی متفاوت تر از آنچه که نشان میدهد است.
خوب فکر میکنم هر کس در دنیای مجازی بخش بزرگی از افکارش را می آورد.دغدغه های فکری اش و هر آنچه که کمتر در دنیای حقیقی اش میتواند رویش کار کند.بنابراین این تمام شخصیت فرد نیست اما جدا از آن هم نیست.
در دنیای حقیقی مجموعه عوامل و شرایط باعث میشود که تمامی افکار فرد در رفتارهایش نمایان نشود و کمی متفاوت تر به نظر بیاید.
برای من که اینطور بوده.شاید اگر اولین بار با من برخورد کنید فردی کاملا متفاوت را ببینید که هیچ تناسبی با شخصیت مجازی اش ندارد ولی دوستان نزدیکم که بیشتر با روحیاتم آشنا هستند شاید با نوشته هایم هم بتوانند مرا بشناسد(که یک بار هم این اتفاق افتاده بود)
اتفاقات زیادی که هم ناامید به وقوعشان هستم هم بی صبرانه منتظر شان هستم!!
اگر برای شخص خودم باشد که برنامه های زندگیم را آنطور که فکر میکنم به نتیجه برسد.
اما گاهی هم منتظر این هستم که وقتی به خیابانهای شهر میروم دیگر خبری از این اسارت و حقارت اجتماعی نباشد.
میتوان گفت منتظر آزادی بزرگی برای کشورم هستم.
این روزها زده ام در کار ابی:))
خصوصا آهنگ «درخت»اش...
تو تنهایی یک دشت بزرگ
که مثل غربت شب بی انتهاست
یه درخت تن سیاه سربلند
آخرین درخت سبز سر ماست......:))
خوشحالم که یاد دوستان خوبتان افتاده اید....
ممنونم از شما
