آیا منافع فردی معیار نهایی هر چیزی نیست؟

[folaani]

به خاطر اینکه این کار بیخردی هستش ، تمام نسل ما برپایه فداکاری و زندگی جمعی استواره . در صورتی که این خاصیت رو در خودمون از بین ببریم خیلی زود از صحنه روزگار محو میشیم .

فداکاری با زندگی جمعی تفاوت میکنه.
زندگی جمعی بیشتر بر اساس منافع مشترک بوده.
وگرنه که اگر ذره ای ضعیف باشید در همین جمع بسیاری یا حتی اکثریت افراد شما رو استثمار میکنن.

ماری کوری ، لویی پاستور ، لینوس تروالدز ، سربازی که برای جامعه اش میجنگه و ... اگر میخواستن منافع شخصی رو در نظر بگیرند هرگز امروزه ما جایی که الان هستیم نمیبودیم و چه بسا تا حالا تموم شده بودیم رفته بودیم پی کارمون.

خب فرضا که اینطور. الان که ما خرمون از پل گذشته دیگه چه دلیل عقلانی داره که ما هم خودمون رو برای دیگران فدا کنیم؟ اگر نکنیم چی میشه مثلا؟ نسلهای بعدی نابود میشه؟ خب این مسئله چرا باید برای ما مهم باشه؟
بعدم واقعا فکر نمیکنم تعداد این افراد فداکار زیاد باشه!!
بنظرم اکثریت نمیان چنین کارهایی بکنن.
اونایی هم که توی جنگ شرکت میکنن خیلی ها بخاطر اهداف دیگر یا اجبار و دفاع از خود و غیره است، نه اینکه بخاطر کل یک ملت/کشور و بخاطر افرادی که ندیدن و نمیشناسن جون خودشون رو در گمنامی فدا کنن.

نه تنها انسان ، بلکه تمام موجودات زنده ی روی کره ی زمین در پی حفظ نسلشون هستند . یک چیز طبیعی هستش ، کوچکترین دلیلی هم وجود نداره که بخوایم در این روند دخالت کنیم و کاری کنیم که انسان علاقمند به بقای نسل نباشه !

بعکس هم از دید مادی کوچکترین دلیلی هم وجود نداره که ما بخوایم به این مسئله اهمیت بدیم؛ حداقل در طولانی مدت.

استثناء همیشه در همه جایی هست ، نتیجه این میشه که ژنوم این افراد شانس بقا رو رفته رفته از دست میده و در دراز مدت نسل این مدل آدمها منقرض میشه . به این مساله میگن انتخاب طبیعی .

بهرحال اگر اینطوری زندگی خود اون افراد با کیفیت تر باشه، منم ترجیح میدم جزو اونا باشم.
موضوع اینه!
دلیلی نداره خلافش عمل کنم.
چون نسل بعد از من که من نیست.
من بر اساس دیدگاه مادی، بعد از مرگ دیگر وجود نخواهم داشت.
یعنی این شعور و موجودی که رنج و لذت رو الان احساس میکنه، دیگر وجود نخواهد داشت.
چرا من باید رنج و لذتی رو که الان درک میکنم، و امکان قدرتمندتر شدن و عمر بیشتر خودم رو، فدای نسل های بعدی و زمانی که دیگه وجود ندارم که برام فرقی داشته باشه بکنم؟

بقا روی زمین رو چرا ، ولی بقای خودمون رو نه . تا زمانی که بخوایم کل زمین رو نابود کنیم به حدی از تکنولوژی رسیدیم که بتونیم مقدمات بقای خودمون رو فراهم کنیم . مگر اینکه یک عامل ناشناخته یا خارجی باعث انقراضمون بشه . میتونه یک بیماری باشه ، میتونه برخورد یک سیاره با زمین باشه ، میتونه همین هوش مصنوعی که امروزه قدرتش رو در اختیار داریم باشه ، میتونه هر چیز دیگه ای باشه .

تضمینی در این وجود نداره.
از نظر محاسبات ریاضی و احتمالات، احتمال نابودی بشر بیشتره بنظرم.
تهدیدهای متعددی وجود دارن، مثل جنگ جهانی و سلاحهای کشتار جمعی، تروریسم، خطرات حاصل از مهندسی ژنتیک مثل ویروسهای تغییریافته خطرناک، و خیلی موارد دیگر مثل هوش مصنوعی که خودتان اشاره کردید.
اگر طبیعت میخواست چنین قمارهایی بکند، فقط کافی بود چند بار این کار را انجام دهد تا نسل یک موجود یا حتی کل حیات نابود شود یا به پسرفت و ضعف و صدمهء جبران ناپذیر بزرگی گرفتار گردد.

خوب همون طور که پیشتر توضیح دادم هوش ما بر ضد ما نیست . اتفاقن درست به نفع ماست . اگر ما این هوشمندی رو نداشتیم متوسط عمر انسان هنوز هم 30-35 سال بود .

اینکه هنوز در مقیاس عمر حیات و آینده یک دوران بسیار کوچکی است. نمیتوان از آن نتیجه گیری برای بلندمدت کرد.
یک چیزی در کوتاه مدت بهتر شده، هزار چیز دیگر بدتر شده (برای کل حیات و کرهء زمین) و ریسک های متعدد بزرگتری ایجاد شده اند که اصلا معلوم نیست در طولانی مدت چه رخ دهد.
بشر در تاریخش هم نشان داده که در این زمینه اعتباری به او نیست. عمدا و غیرعمدا میتواند فاجعه های بزرگی ببار بیاورد.

خیر ، ما برتر از طبیعت نیستیم . ما جزئی از طبیعت هستیم و غیر طبیعی هم نیستیم . همین طبیعت ما رو بوجود آورده . فرق ما با باقی موجودات اینه که بهره هوشی بیشتری داریم وگرنه تمام موجودات زنده مقدار مشخصی بهره هوشی دارند .

منظورم این بود که اینکه طبیعت در ما چه غرایزی گذاشته برای ما ملاک نیست.
طبیعی است که طبیعت غریزهء حفظ نسل را در ما گذاشته، ولی این برای ما ملاک نیست که حتما این کار را انجام دهیم. عقل و هوش ما دلایلی بر اساس منفعت شخصی خودمان میخواهند، و لاغیر.