یکی از شعارهای ِ جنبش ِ می 68 این بود «امتیاز اضافی برای هیچ کس». وقتی جامعه به کسی/قشری، پیشاپیش و بطور پیشفرض «باج» می‌دهد، یعنی احترامی از قبل محفوظ برای او قائل میشود که به صرف ِ کیستی آن را بدست آورده نه چیستی و چگونگی، اغلب آن شخص/قشر با شتابی باورنکردنی روبه ابتذال می‌گذارد. برای ِ درک بهتر موضوع، مثلا نگاهی بیاندازید به جامعه‌ی ِ پزشکی ِ ایران، که اکثریت قاطع در آن با مشتی آدم بی‌وجدان و پول‌پرست ِ شدیدا ابله است. آدمهای خرفتی که از نظر اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اخلاقی کاملا عقب افتاده‌ی ِ ذهنی محسوب می‌شوند. به باور ِ من این وضع پدید آمد چراکه جامعه به آنها باج ِ اجتماعی داد: یک پزشک ورای ِ شخصیت و منش ِ فردی خود بطور پیشفرض توسط جامعه به عنوان ِ آدم حسابی بازشناخته میشود و این تحسین ِ نابجا و پرستیژ ناحق، بخش بزرگی از آنها را از تلاش برای جلب احترام و اعتماد مردم بی نیاز کرد، و «بی‌خیالی ِ اجتماعی» سرآغاز ِ انحطاط ِ اخلاقی و شخصیتی هر انسانی‌ست.نوشته اصلی از سوی sonixax
زیبارویان ِ تاپ هم پیرو ِ همین قاعده، همه جا به سادگی و گرمی در جمع ِ دیگران پذیرفته می‌شوند و اغلب برای جلب نظر و مهر جنس ِ مخالف نیازی به شخصیت ِ کامل و رفتار ِ برازنده ندارند. درک ِ مبتنی بر ظاهربینی به آنها این فرصت را می‌دهد که زشتی درون را پشت ِ چهره‌ی ِ دلنشین پنهان بکنند. چرا در ایران یا آمریکا این وضع شدیدتر از اروپاست؟ چون در اروپا مردم ارزش ِ نسبتا بیشتری برای ِ «خودشان» قائل‌اند. اینست که داشتن شش ماشین سوپر اسپرت در لندن یا پاریس بیشتر نشانه‌ی ِ عقده‌ای بودنست و در تهران و لس آنجلس نوعی ارزش.
روابط ِ اجتماعی ِ ما متأسفانه عمیقا مبتنی‌ست بر مرعوب شدن و ارعاب کردن، و ارزش‌گذاری ِ فرهنگی/سیاسی/اجتماعی/زیبایی‌شناختی ِ آنهم سراسر از همین ویژگی سرچشمه می‌‍گیرد: مرعوب ِ مدرک و عنوان و لقب ِ فلان کس شدن، مرعوب ِ ثروت و موقعیت اقتصادی ِ بهمان کس شدن، مرعوب ِ زیبایی ِ بیسار کس شدن...
پاسخ با گفت‌آورد