خواهر و مادر و ناموس و این حرفها که بچه بازی‌ست، اما پیرامون ِ «دوست‌دختر» قضیه در ایران کمی پیچیده‌تر است... نوجوانان ِ حشری و روستاگریختگان ِ ضدشهریگری گاهی حقیقتا کار را از اندازه خارج می‌کنند، و مسئله اینست که دلبر ِ عزیزتر از جان معمولا آدم جاهلی‌ست(می‌گویند زیبایی ِ زنها رابطه‌ی ِ مستقیمی با میزان بلاهتشان دارد)که از شما توقع ِ واکنش نشان دادن دارد! شرایط ِ حقیقتا دردناکی‌ست، جدا از آنکه در برابر ِ جمع ِ نئاندرتال‌های ِ تحت فشار ِ هورمن به عنوان یک فقره آدم ِ لاغر ِ عینکی هیچ شانسی ندارید، جفت ِ شما بر اثر ِ خواص باقی مانده از دوران ِ چیر‌ه‌گی ِ حیوانیت در انسان با نگاه‌های ِ شرربار یا حتی اشارات مستقیم و غیرمستقیم ِ کلامی «مردانگی» طلب می‌کند. اینجاست که ماجرای ِ معروف آن فیلسوف ِ فرزانه و قایقران ِ کذایی که شنا بلد بود، نمود پیدا می‌کند، اینکه مشتی لات ِ بی سر و پای ِ بی دیپلم چه اندازه می‌توانند باعث ِ حقارت شما بشوند از جمله حقایق ِ دردناک ِ جامعه‌ی ِ بشری‌ست!
پاسخ با گفت‌آورد