کافه دومگو

[Dariush]

برای مردمی که نه حال چشمگیری دارند و نه چشم اندازی در آینده، تنها چیز باقی مانده خاطرات گذشته های دور است که آنقدر در ذهن تکرار شده از آنچه به راستی بوده تبدیل به موقعیتی اساطیری و رویایی شده که حسرت و آرزوی بازتکرار آن مایه ی اندوه و دژمی دردناک در سینه ی فرد می شود. از عوارض زندگی در جهان مدرن، یکی همینست که «گذشته ها» همواره بهتر جلوه داده می شوند، با اینکه موقعیت امروز به مراتب بهتر و آسانتر و گیراتر است. شرط می بندم زندگی امروز شما بسیار آزادتر و مرفه تر از زندگی دیروز شماست، ولی با این وجود ساعت فراغت خود را به نگریستن اندوه آلود به آن دیروزها می کنید و دوست دارید می توانستید آنرا دوباره از نو تجربه بکنید..

بله، زندگی امروزِ من از نظرِ کیفیت براستی چندبرابر بهتر است و هرگز آرزوی بازگشت به آن دوران را نمیکنم چنانکه آنرا شبیه به بازگشتِ جوجه به تخم مرغ میبینم. نوستالوژی‌های تاریخی-ملی برای من هیچ جذابیتی ندارند و آنها را صرفا نتیجه تحقیرها و سرشکستی‌های تاریخی میدانم که در نهایت نیز تنها موجبِ انحطاط و گیجی بیشتر میشوند. آنچه موضوعِ پستِ من بود خاطراتِ کودکی‌ای بود که ناشی از سادگی و جسارتِ آن دوره‌ی بخصوص است و به احتمال زیاد شما نیز از آن دوره چیزهایی شبیه به آنچه من ذکر کردم به خاطر می‌آورید. هراس و هیجانِ کاملا اورجینالی که در اثرِ شیطنتها و بازی‌گوشی‌های آن دوره‌ها در خاطرم هستند اکنون به سبب تمامِ گرفتاری‌ها ، مصلحت‌اندیشی‌های زندگیِ بزرگسالی، غیرفابل تکرار هستند، چنانکه گاهی برای شبیه‌سازیِ آن هیجانها به مخدرها و مشروبها متوسل میشویم. یادآوری‌شان مایه خوشی است و اگرچه گاهی دلتنگ‌شان میشوم اما مرا به هیچ وجه اندوهگین نمیکنند.به هیچ وجه چنین نیست که بخواهم در اوقاتِ فراغت ، اندوه‌آلود به آن دوره بنگرم بلکه گاهی مثلا با دیدن بازی کودکان یادی از کودکی‌های خود میکنم.
That Old Scent Bottle.mp3 - 5.3 MB