دیدگاه خداباوران دربرابر ناخداباوران به زندگی

[mosafer]

درود
یک سوال....
کسانی که خدا رو باور ندارند ظاهرا شادتر هستند نسبت به بقیه
این ظاهر سازی هست یا نه؟
خیلی خوندم خداناباوران عنوان میکنن که از وقتی خداناباور شدند خوشی های زندگیشان بیشتر شده و غمها کمتر
و به نظر من میتونه فقط شعار باشه
البته رهایی از قید و بند بودن (اطاعت از فرامین الهی حال مسلمان یا غیرش)رو اگر جدا کنیم

من الان ۲ سال هست که بیخدا شدم ، قبلش مذهبی‌ بودم ، الان که بیخدا هستم خیلی‌ خوشی‌ بیشتری دارم ، اون زمان که مذهبی‌ بودم تمام کارهایی که الان می‌کنم رو می‌کردم ولی‌ با احساس گناه ، مثلا زمان مجردی وقتی‌ مذهبی‌ بودم یک کلاب میرفتم با ۴ تا دختر لاس میزدم بعدش فکر می‌کردم که الان بمیرم خدا چوب تو اونجام میکنه برای این کار ، ولی‌ از زمان بیخدایی دیگه این احساس گناه رو ندارم و این خیلی‌ لذت بخش است.

چون عاقبت کار جهان نیستی است - انگار که نیستی ، چو هستی خوش باش
خیام

من خداناباور به اون شکل نیستم. حتی پیامبر ناباور و دین ناباور هم به اون شکل نیستم. یجورایی بینابین هستم و احتمالاتی فکر میکنم. سعی میکنم بنا بر احتیاط و تا حد توانم تاجاییکه خودم معقول و منطقی میبینم عمل کنم در هرچیزی.
من احتمال میدم که حتی خدایی هم نباشه.
یعنی این رو پذیرفتم که ممکنه نباشه.
و باید بگم اینطوری راحتتر شدم.

مذهب منو خیلی اذیت میکرد.
مثل همین حس گناه و پشیمانی تصنعی که مذهب با احکام و تحقیرها و تهدیدهای خودش ایجاد میکنه.
خب مثلا یه چیزهایی رو نمیتونی انجام ندی که مذهب/علما مذهب/مذهبیون میگن نباید انجام بدی. اونوقت آدم بهش فشار میاد و همش احساس شکست و تحقیر و عذاب وجدان و غیره میکنه.
من این احساسات رو مضر دیدم برای خودم بدون اینکه فایده و سرانجامی داشته باشن که ارزشش رو داشته باشه. وقت و انرژی منو تلف میکردن. دیگه خسته شدم از این دور بی پایان و تهدید و تحقیر بی منطق! و به عقل و خرد و هوش و خواست و ارادهء خودم توجه کردم. و بعدش خیلی راحتتر شدم. شادتر زندگی میکنم اینطوری. کاراییم هم بیشتر میشه. دیگه میرم روی چیزهایی که درش استعداد بیشتری دارم یا امکان موفقیت یا بازدهی مناسب میبینم کار میکنم.

من به مشترکات میان ادیان تقریبا اعتقاد دارم (یا عمل به احتیاط رو معقول میدونم در این مورد) و سعی میکنم عمل کنم.
یعنی مثلا دزدی نکردن، ظلم نکردن، جنایت نکردن، زنا نکردن، خودکشی نکردن، دروغ نگفتن و غیره.
ولی یه وقت هم اگر به هر دلیلی نتونستم و مرتکب هرکدام از این اعمال شدم، دیگه زیاد خودم رو اذیت نمیکنم. میگم نشد، نتونستم.
اون خدایی که بخواد منو بخاطر چیزی که نتونستم مجازات سخت کنه اصولا برای من قابل شناسایی و بعد قابل اعتماد نیست؛ بقدر کافی با منطق و وجدانی که میشناسم سازگاری نداره!

ضمنا عمل کامل و همیشگی به حتی همین مجموعهء اساسی محدود هم بسیار دشواره و فکر میکنم اکثریت انسانها درش شکست میخورن.
مثلا منکه خودم فکر نمیکنم هیچوقت بتونم اصلا و تحت هیچ شرایطی دروغ نگم!
ولی اصلا خوشم هم نمیاد از این کار. حتی با اینکه دیگه از مذهب تاثیر نمیگیرم اما بازم حس ناراحتی و مقداری عذاب وجدان بهم دست میده از این بابت؛ چون با مرام و تفکر خودم هم سازگار نیست.
خب ما انسانها ضعیف هستیم.

من به معنویت اعتقاد دارم.
ولی مذهبی نیستم.
هرچند در بعضی موارد خودم هم شک میکنم که واقعا هیچ مذهبی نباشم!
ولی کلیتش خب نیستم. چون اونطور پایبند و دنبال همهء مسائل مذهب نیستم.
میشه گفت یه مواردی هم از مذهب برداشت میکنم.
بطور کلی منبع هر منبعی باشه من ممکنه چیزی ازش برداشت کنم (با تشخیص عقل و دانش و تجربهء خودم)، یا خلاصه همون عمل به احتیاط و اینها دیگه. ولی بازم تا یه حدی فقط که خیلی سخت و پرهزینه نباشه.

دقیقا به مواردی اشاره کردید که من گفتم اونو جدا کنیم
یعنی شماها غم و ناراحتیتون فقط بواسطه ی پرستش خدا بود؟
بعضی مشکلات ربطی به خداباوری نداره و این میتونه هر کس رو تحت تاثیر قرار بده و آشفته کنه
و برخی از خداناباوران در این شرایط خلوتی پیدا میکنند و مناجات با خدایی میکنند که میپرستنش نه اون خدایی که اسلام رو آورد منظورم خُدآی (خود آی) هر کس هست
و نمیتونید انکار کنید که ندارید این لحظات رو در زندگی
شرایط همیشه به گونه ای نیست که ما رو راضی نگه داره
و این همیشه عذاب وجدان اونی نیست که باید منعش کنی برای خودت
سوال من مربوط به این قسم از زندگیهاست

[folaani]

یعنی شماها غم و ناراحتیتون فقط بواسطه ی پرستش خدا بود؟

نه. ولی مذهب کلاسیک/توده هم یک بار افزودهء سنگین بود از بعضی جهات.
معلومه که درد و رنج و غم بهرحال هست. ولی کم و زیاد داره و اعمال و توانایی های فرد از هر دو نظر فیزیکی و روانی/روحی این وسط دخیل هستند.

و برخی از خداناباوران در این شرایط خلوتی پیدا میکنند و مناجات با خدایی میکنند که میپرستنش نه اون خدایی که اسلام رو آورد منظورم خُدآی (خود آی) هر کس هست

آره اینم هست.
البته بنظرم از فرد به فرد تفاوت میکنه.
و بستگی داره به چه خدایی تا چه حدی باور داشته باشی.
این بستگی به دانش و هوش و خرد و تجربه های فرد هم داره.

و نمیتونید انکار کنید که ندارید این لحظات رو در زندگی
شرایط همیشه به گونه ای نیست که ما رو راضی نگه داره
میتونه بلرزونه ستون زندگیها رو

من اتفاقا با خدا زیاد حرف میزنم!
ولی در عین حال شک دارم نسبت به وجودش. یا اینکه دقیقا چیه و چطوریه. گاهی احساس حماقت میکنم.
ولی فکر کنم یه چیزایی باشه!
اما به اون شکلی که خودم بهش رسیدم، نه چیزی که دیگران بگن و تجربه های دیگران باشه.

و این همیشه عذاب وجدان اونی نیست که باید منعش کنی برای خودت

متوجه نشدم!؟

در کل باید بگم من شخصا از واقعگرایی و عملگرایی که بهش رسیدم خوشنود شدم و این بهم احساس موفقیت و قدرت و برتری و پیشرفت میده.
چون بنظرم این حقیقی تره!
حداقل برای من اینطور بود.
این واقعیت من بود.
اما مذهب همش تلقین و تقلید بود که جواب هم نمیداد روی من.
برام چیزی دور از دسترس بود.
شاید واقعیت اینه که بیشتر یا حداقل بسیاری از انسانها از سر ترس و ضعف و کمبود دانش و هوش به سوی خدا و بخصوص دین و مذهب میرن. بنابراین میشه گفت ما حداقل نسبت به اونا انسانهای قوی تری هستیم.
حالا این حرف رو زدم یاد حرف یکی از دوستان اینترنتی سابق افتادم که حوزوی بود! ایشون یه دفه از دهنش در رفت گفت نمیدونم روایتی یا حدیثی چیزی هست که گفته: بهشت پر از احمقهاست!
حالا من چندبار خواستم منبع این روایت رو پیدا کنم اما پیدا نکردم؛ البته زیاد تلاش هم نکردما؛ فقط یه سرچ سادهء گوگل. اگر کسی به صحت و منبع این روایت/حدیث پی برد مطلع کنه لطفا.

اثر یک چیز روی افراد مختلف لزوما یکسان نیست؛ حتی میتونه معکوس باشه!
یک کسی از روی ترس و ضعف خودش به نماز و دعا و باورهای کور پناه میبره و نیاز داره.
ولی کس دیگه که اینطور نیست حالا یا بخاطر اینکه قوی تره یا بخاطر اینکه به تجربه بهش رسیده و غیره، واسه اون این خاصیت وجود نداره یا خیلی محدودتره.

درست میگم؟
خب اینطور استنباط میکنم.
البته این قضایا و بحثها واقعا گسترده و پیچیده است و هیچوقت نمیشه کاملا مطمئن بود.
واسه همین من توی زندگی تجربه و حیطهء شخصی رو قبول دارم.
هیچکس نمیتونه برای دیگران به همین راحتی الگو و مرجع مقایسه باشه.

[mosafer]

متوجه نشدم!؟

منظورم این بود که کارهایی انجام ندیم که منع شدیم در مذهب و دینمون

اثر یک چیز روی افراد مختلف لزوما یکسان نیست؛ حتی میتونه معکوس باشه!
یک کسی از روی ترس و ضعف خودش به نماز و دعا و باورهای کور پناه میبره و نیاز داره.
ولی کس دیگه که اینطور نیست حالا یا بخاطر اینکه قوی تره یا بخاطر اینکه به تجربه بهش رسیده و غیره، واسه اون این خاصیت وجود نداره یا خیلی محدودتره.
درست میگم؟
خب اینطور استنباط میکنم.

بله من هم تا حدودی با شما موافقم ولی درست بودن و نبودنش رو خودمونیم که تعیین میکنیم

بهشت پر از احمقهاست!
حالا من چندبار خواستم منبع این روایت رو پیدا کنم اما پیدا نکردم؛ البته زیاد تلاش هم نکردما؛ فقط یه سرچ سادهء گوگل. اگر کسی به صحت و منبع این روایت/حدیث پی برد مطلع کنه لطفا.

روایت از جابر هست که :بعد از فوت پیامبر یکی از صحابه ی ایشون برای رسیدن به بهشت ریاضت های زیادی میکشه و تمام وقت و ساعات عمرش رو به انجام دادن عبادت و حسنه میگذرونه خبر به گوش حضرت علی میرسه و بهش میگن که فلانی با سختی و مشقت کاری میکنه که بهشت بر او واجب بشه ایشون هم میگه:
اگر قرار باشد کسانی که بهشت میروند اینگونه باشند بهشت پر از احمقهاست!

ببینید از تمام روایت همین نیم بند جمله باعث شک میشه در حالی که قضیه یک چیز دیگست کلا
منبع اون هم گمانم بهارالانوار جلد چهارم باشه

[folaani]

ببینید از تمام روایت همین نیم بند جمله باعث شک میشه در حالی که قضیه یک چیز دیگست کلا
منبع اون هم گمانم بهارالانوار جلد چهارم باشه

والا من تقصیر ندارم اون دوستم اینطور گفت.
خب حوزوی هم بود فکر نمیکردم همچین چیز چیز ناقص و تفسیر اشتباهی بکنه.
ولی خودمونیم اونجور هم درنظر بگیری یجورایی معنی میده ها!!
چون بنظرم آدمهای ساده لوح راحتتر میتونن باورهای مذهبی رو باور و پیروی کنن.

[mosafer]

والا من تقصیر ندارم اون دوستم اینطور گفت.
خب حوزوی هم بود فکر نمیکردم همچین چیز چیز ناقص و تفسیر اشتباهی بکنه.
ولی خودمونیم اونجور هم درنظر بگیری یجورایی معنی میده ها!!
چون بنظرم آدمهای ساده لوح راحتتر میتونن باورهای مذهبی رو باور و پیروی کنن.

اتفاقا امروز فکر میکردم به اینکه دوست شما با وجود حوزوی بودنشون هنوز نمیدونه بعضی مسائل رو
و چه جای تعجب و بیشتر خنده ست
پس انتظاری از هیچ کس نیست چون بقیه ادعای دونستن در این موارد نمیکنند
بله کسانی که فقط به فکر بهشت باشند و دست از هر کاری بردارند جز عبادت مطمئنا احمق هستند