آغازگر جُستار
بنظر من یخوردش هم از هیچی خیلی بهتره.
منکه خودم خیلی دوست داشتم ولی وقت و انرژی کافی (و الانم پول) نبود که همزمان هم دنبال علم و فناوری و تخصص برم و هم دنبال حرفه ای خفن شدن در رزمی.
ولی همون چند ماه که رفتم اثرش موند و مثبت بود.
من دوست ندارم اینطور چیزهای مهم رو ناقص بذارم.
فکر میکنم کاریه که سرانجام باید انجامش بدم.
بخاطر همین زندگی من غیرعادیه.
هیچوقت نمیگم خب نشد حالا بریم دنبال بقیهء زندگی!
باید اون چیزایی رو که فکر میکنم لازم هستند انجام بدم.
وگرنه بقیهء زندگی تعطیل!
میگم سالی که نکوست از بهارش پیداست. نخواستیم!
و تا آخر عمرم همیشه توی فکر و خواست اون اهداف، و اگر فرصتی باشه، تلاش خواهم بود.
کار دیگری هم نخواهم داشت که بکنم!
البته الان حداقل از نظر علم و فناوری و قدرت ذهنی در این باب فکر میکنم پیشرفت چشمگیری داشتم. ولی رزمی هم خیلی دوست دارم و احساس نیاز میکنم بهش.
پاسخ با گفت‌آورد