گاهی مینشینیم و دریغِ آن روزهایی را میخوریم که تنهائیم, بی اندیشه از هر چه دلدادگی ست,
سبکتر از
ایازی[1] که با گیسوانمان در باد مستبازی میکند, و
جاورِ[2] روزهاییست برای فرونشانیِ تشنگی ناسیریـپذیـر اتان,
اینجا آیـیـنها و
تـرادادها[3] دگرستهاند[4], جامه از تن میدرید و سرمیکشید تـا بدریـد همهیِ
هومنی[5] را, اندکی بیارامید,
کاش میدانستید تندخویی خوشی بهمراه ندارد! این روزها کاری از دست کسی برنمیآید, جاییکه 'هوسها' ناسیریــپذیـر گشتهاند.
----