آکادمی موسیقی گوگوش

[Reactor]

مشکل همین‌جاست . آنگاه که رسانه‌های دگر توانایی برقراری و تاسیس چنین دم و دستگاهی را ندارند، اینها با راه‌اندازیِ آن جمعیتِ عظیمی از مخاطبان را به خود جلب میکند و در نهایت اگر به قولِ شما در میان آنهمه دمبلی‌کوسک یک چیز خوبی هم بگویند خوب است . اما چنین نیست و ناگهان میبینید که برنامه‌های چون از تهران تا قاهره و امثالهم را میسازند . اگر این رسانه صرفا سرگرمی بود، سخنی نبود . اما شما ناگهان میبینید که برنامه‌های هدفدار و جویده شده تحویلِ مخاطبِ عامی میدهند .

شما به این نکته توجه نمیکنید که بنا به اصول روابط جمعی و عمومی , اگر بخواهید حرفتون در مخاطب تاثیر داشته باشد مجبورید که به زبان مخاطب باهاش حرف بزنید و بقولی حرفتون رو بومی سازی کنید.
ما افرادی رو داریم مثل بهرام مشیری که شبکه ی تلوزیونی داره و مخاطب های خاص خودش رو داره.
همین اینترنت هم اگر آزاد و بدون فیلتر باشه کار خودش رو میکنه و نیاز به خرج های آنچنانی برای بیخدا کردن مردم نیست.
کار خیلی ساده تر از این حرف هاست. ما اگر به مخاطبانمون دسترسی بدون فیلتر داشته باشیم فقط کافیه سر نخ رو بدیم. بقیه اش رو مخاطب میره دنبالش و پیدا میکنه.

فکر نمیکنم دلیل یا توجیهی وجود داشته باشه که ما یک شبکه ی پرخرج و مخارج تبلیغ بیخدایی داشته باشیم. آخه مگه چکار میکنیم؟ برای چه؟

اما یک تشکیلات تلوزیونی جذاب میتونه مخاطبان عامی رو با علم و تمدن و فرهنگ و چیزهای خوب آشنا کنه و بهشون القا کنه که اینها چیزهای جذابی هستند. در حالیکه در واقع این ها برای اکثر مردم اصلا جذاب نیستند. اما ویژگی رسانه ی جمعی همینه و میتونه روشنفکری و با فرهنگ بودن و مطالعه و خیلی چیزهای خوب دیگه رو بهشون اتیکت و تشخص بده.

شبکه ی من و تو هم میتونه بخش مستندش رو حذف کنه و کل هزینه برنامه هاش رو به آکادمی گوگوش و بفرمائید شام و سفرهای گالیور و ندا اختصاص بده . اینجوری مخاطب های عامش هم بیشتر و هم راضی تر میشن.
اما خب مشخصه که مسئولین شبکه نیت های خیری هم دارند.
من به این شبکه خوشبین هستم. دست کم تا الان.
در حال حاضر برای فرهنگ مخاطب ایرانی بهتر و فراگیر تر از این نمیشد کاری مثبت کرد.