A Blood Test to Predict Everlasting Love? | TIME.comنوشته اصلی از سوی nevermore
اصولا از بیخ نیازی نیست ما اینجا براستی پژوهش هم بیاوریم که عشق جاودان نداریم, زیرا همه‌یِ احساس‌هایِ خوشایندی که پدید میایند خود‌به‌خود
پس از چندی ناگزیر از میان میروند.
به آروین[1] خودتان بنگرید, نخستین بار که چیزی براستی شاد و سرخوش اتان کرد چند روز درازید تا به آن خو گرفته و برایتان پیش پا افتاده شود؟
همه‌یِ احساس‌ها, چه دردناک (اعتیاد به سیگار) چه خوشایند (عشق) پس از چندی از میان میروند و همگی به پایه‌یِ هنجار[2] خود برمیگردند, در این
میان «عشق» توانمندترین احساس خوشآیند است که این فرایند خوشی‌آوری را تا ٤ سال هم میتواند بدرازا کشاند; روشنه که سال سوم به اندازه‌یِ دوم خوشایند نیست.
این را در داروی‌هایِ مخدر هم داریم, هر بار که شما یک داروی مخدر میگسارید بار دیگر نیاز به dose بیشتر برای همان اندازه high شدن دارید, برای عشق هم
جز این نیست, بار یکم شما از دیدن روی معشوقه سرخوش میشوید, بار دوم ولی باید چیزی بیشتر از "دیدنِ تنها" در کار باشد. بارهای پسین شما به کمتر از سکس خوشنود[3] نمیشوید,
پس از آنهم به کمتر از «سکسِ خوب» خوشنود نمیشوید و همینجور به پیش.
----
1. ^ Ârvin || آروین: تجربه Experience
2. ^ Hanjâridan || هنجاریدن: نرمالسازی کردن; نرمال کردن; به هنجار درآوردن Ϣiki-En To normalize
3. ^ Xušnudan || خوشنودن: راضی کردن To satisfy
پاسخ با گفت‌آورد