تمایز حکومت های شوروی یا چین در قرن بیستم، با حکومت فعلی ایران در این است که آنجا یه نسبت قابل اتکایی از عقلانیت و تدبیر بین سردمداران وجود داشت.اینجا تمام نگرانی ها و اضطراب ها بر سر این است که عمر حکومت درازتر شود و چیزی جز اهمیتی ندارد.شما تصور کنید این موضوع چقدر برایش مهم است که در مذاکرات هسته ای حاضر است در قبال تضمین آمریکا برای عدم تلاش در جهت سرنگونی جمهوری اسلامی، از غنی سازی دست بکشد! در تمام تاریخ شوروی یا چین نمیتوانید نشانی از قراردادهای ننگینی که جمهوری اسلامی در چند سال اخیر با کشورهای همسایه بسته پیدا کنید! قیاس شوروی با ایران چندان معقول نیست گرامی. جمهوری اسلامی اگر لازم باشد برای بقای بیشترش آزربایجان را از شمال، کردستان را از غرب ، بلوچستان را از شرق و جزیره ها را هم از جنوب میدهد برود.(کاری به امکان پذیر نبودنش ندارم).فقط کافی ست که مطمئن شود بقائش تضمین میشود.کجا در شوروی آنزمان چنین بود؟ شما رهبران کشورهایی چون شوروی یا چین را به هیچ وجه نمیتوانید با رهبران ایران مقایسه کنید.رهبران ایران به هیچ وجه به ایران نمی اندیشند.اینجا براستی یک باند سرقت و جنایت حکومت میکند و برایش اهمیتی ندارد که از ایران سوریه ای دیگر بسازد.نوشته اصلی از سوی undead_knight
اول اینکه کشورهای استبدادی ای هستند که مردمش علارغم نارضایتی نتوانستند آنرا ساقط کنند و صرفا فشار خارجی توانست آنرا سرنگون کند.از جمله عراق صدام یا ایتالیای موسولینی.در فرض ها باید به وضعیت مردم و کشورها توجه کرد،وضعیت کره شمالی به طور کلی یک استثنا هست مردم این کشور هیچ وقت حکومت آزادی رو تجربه نکردند و چندین نسل متوالی هست با جهان ارتباط فوق العاده کمی دارند.
وضع جمهوری اسلامی بالکل متفاوت هست نه مردمانش اونقدر چشم و گوش بسته هستند و نه اینکه جمهوری اسلامی در وضعیتی هست که شرایط کره شمالی رو تکرار کنه(به خاطر موقیت ژئوپلتیکی که داره)
وضعیت جمهوری اسلامی اونقدرا هم عجیب نیست،پایداریش هم باز برمیگرده به شانس(که تقریبا یک فاکتور همیشه موجود هست) وضعیت مردم و وضعیت خودش،این مقدار سن برای یک حکومت مستبد با این وضع مردم اونقدرا هم عجیب نیست ولی عجیب این هستش که برای این حکومت قدرت و هوشمندی فرازمینی قائل بشیم:)
بعد هم ، اینکه روزی جمهوری اسلامی ساقط میشود، پیش بینی شاقی نیست و چیزی ست در همین حد که من بگویم که منِ داریوش هم روزی میمیرم . اینجا به راستی فاکتور زمان مهم است.زالو هم تا زمانی که به کلی سیر نشود، میچسبد و میمکد.از نظر من ، سقوط این رژیم پس از قرن 14 هجری(یا به واسطه حمله خارجی)، دیگر هیچ اهمیتی ندارد. زیرا مانند انسانی ست که به مرگ طبیعی در سنین پیری مرده است.
و بله زیست این حکومت، تابع شرایطی ست که بیشتر آنها به احتمالات وابسته است و برای حکومتی اینچنین دیوانه و ماجراجو، باید انتظار داشت که به زودی سقوط کند اما به دست مردم ایران؟خیر، من امیدوار نیستم . البته آنرا به کلی منتفی نمیدانم و حتی در آنصورت نیز باید هزینه زیادی پرداخت شود.
پاسخ با گفتآورد