آندد جان ما داریم "اخلاقیات" را تعریف میکنیم که این رفتارها = اخلاقیات.
نمیشود که در تعریف یک پنداره از خود پنداره بهره گرفت!
رایانش اخلاقیات را هم پیشتر همین جاها آوردهایم، چیز بسیار سادهای هم هست، اگر نبود نمیتوانست بفرگردد!
اخلاقیات کامگاره (absolute)، ولی ما توانایی پردازشش را نداریم، بجایش بیشتر زمانها از یافتیکها (heuristics) و رویکردهای اخلاقی (در پایین) برای رایانش سرانگشتی آن سود میبریم.
رویهمرفته از شیوه نگرش من اینگونه است: ما یک سیستم داریم (جهان هستی)، یک شماری کُنش در آن میشایند (ممکن هستند)، یک گردآیه (set) از این کُنشها
در راستای سخنان بالا "اخلاقی" هستند، به گُمان بس بالا نیز در هر دَم (instance) از زمان
تنها و تنها یک کُنش اخلاقیترین است.
هر آینه، ما از روی دسترسی نداشت به همه دادهها و ناتوانی پردازشیک تنها میتوانیم خودمان را به این «اخلاقیترین کُنش» بنزدینانیم (approximate بزنیم).
قانونهای اخلاقی را هم در جایگاه یک دیسول بهینش (optimization formula) بنگرید، برخی رویکردها به ما یاری میرسانند که کُنشهای اخلاقی را بازشناخته و بیرون بکشیم.
چنانکه میدانید هر سیستمی لغزشپذیر است و قانونها/رویکردهای اخلاقی ما نیز از این روال بیرون نیستند، ولی در بیشتر زمانها و بیشتر جاها کارشان را درست میانجامند.
من یک نمونه برای روشنگری بهتر میزنم، ما دو رویکرد داریم:
A- کسانی که بد هستند را بکشیم (اعدام دولتی).
B- هیچکس را نکشیم (نبود اعدام).
اکنون اگر ما به اخلاقیات کامگار توانا بودیم (که هرگز نخواهیم بود) شاید میتوانستیم بگوییم که این آدم براستی
شایسته زندگی نیست و او از سیستم میزُداییدیم، ولی نیستیم، پس بجایش رویکرد اخلاقی دوم را برداشته
- با اینکه اندکی آسیبرسان است - و بجایش "بیشتر" کُنشهای اخلاقی را در گردآیههای رفتارهایمان خواهیم داشت: better be safe than sorry
نوشته اصلی از سوی Mehrbod
پاسخ با گفتآورد