نوشته اصلی از سوی
onali
درودmahrbod
باید بگویم نیهیلیسم هم برای من بسیار جالب و قابل تامل است اما غالبا در دریافت درکی درست از ان دچار سوتفاهم میشویم همانطور که فرمودید نظیراین باور که نیهیلیست الزاما فردی گوشه نشین و افسرده نیست.
اما درباره ی پست های شما اگر درست فهمیده باشم شما معنایی برای زندگی و تعاریفی نظیر خیر وشر قائل نیستد اما درعوض میتوان گفت فرد لذت طلبی هستید. به این معنا که لذت را بر درد و افسوس وناراحتی ترجیح میدهید. به گمانم اگر اسلحه ای را در مقابل شما بگیرند و حق شلیک رابه عهده ی خودتان بگذارند ترجیح میدهید از زیر ان بیرون بیایید حتی اگر هم لازم باشد برایش تقلا و مبارزه میکنید.
نبود معنایی برای زندگی ≠ نبود ارزش‌ها (e.g. نیک و بد)
سیستم‌های خودسامان‌ده (self-organizing) میتوانند ارزش‌های بی‌پشتوانه درست کنند، ارزش‌هایی که پشتوانه‌اشان را نه از جایی دیگر
که از خودشان و میان خودشان بدست میاورند.
ارزش‌هایی مانند نیکی و بدی نه تنها باشنده (موجود) هستند، که بسیار مهند هم هستند!
نیکی و بدی (اخلاقیات) بسادگی رفتارهایی هستند که در راستای فرازیست (survival) ژن ما و بالاییدن هوتادِ (کیفیت) زندگی باشند،
پس پشتوانه خود را از ایندو میگیرند. فرازیست ژن پشتوانه خود را اژ ژن و دگرسانی میان "مرگ" و "زندگی" میگیرد، «مرگ و زندگی» نیز
پشتوانه‌ی خود را تنها از پیچیدگی اندرکنش‌های مادی میگیرند. پس از پایین به بالا خواهیم داشت:
ماده با جنبش جاویدان
اندرکنش‌های وابسته به جنبش —> افزایش پیچیدگی و هوشمندی
پدیداری جاندار و ناجاندار: دگرسانی میان جاندار و ناجاندار تنها در تراز هوشمندی‌اشان میباشد، تراز هوشمندی نیز به پیچیدگی
پدیداری پنداره‌ی فرازیست ژن
پدیداری پنداره‌ی اخلاقیات در راستای فرازیست ژن = نیکی و بدی
نوشته اصلی از سوی
onali
مسئله ای که در این میان ذهن مرا مشغول میکند اینست که شما در تمام طول این مدت در حال انتخاب کردن هستید انتخاب زندگی انتخاب لذت و غیره . همین به خودی خود یعنی ارزش گذاری،اینکه دراین لحظه ارزش لذت بیشتراز درد است. برای نیهیلیست همانطور که جنایت و مظلومیت در یک حد و ارزش است تفاوت و ترجیح لذت بر ناراحتی بی معنی است. (البته شاید اینجا باید واضح تر بگویم هر انسانی به دلیل میل به بقایی که دراوست اساسا از درد و مرگ اجتناب میکند برای رفع ابهام بهتر است منظورم را از لذت سرخوشی معنوی فرد بیان کنم نه جسمانی) به عبارتی گمان میکنم شما فقط از هدف بلند مدت موضع گیری خود را به هدف کوتاه مدت تقلیل داده اید که این چیزی راعوض نمی کند. به ان معنا نمیدهد.
شاید شما هم چنان موضعتان را نسب به چنین ترجیحاتی حفظ کنید اما این با ادعاهای نیهیلیست در تناقض است(البته اگر شما ادعای نیست انگاری را ندارید کاملا میفهمم)
آری، ولی چنانکه بالا گفتیم ارزش‌گذاری نیاز به گرفتن پشتوانه‌ی خود از جایی فراتر از خود ندارد، اگر ترازمندی بالا را بنگرید میبینید که ارزش‌های
نامبرده‌ی نیکی و بدی، خوشی و درد براستی هستند و اینها هستِش خود را نمی‌نیازند که از جایی فراتر از خود بگیرند —> نبود معنایی کلی برای زندگی
نوشته اصلی از سوی
onali
مسئله ی دیگر اینست که انتخاب کردن در دست من وشما نیست به عقیده ی این جانب انتخاب درذات انسان است و نمیتواند هیچ ساعتی را در انتخاب نکردن سپری یکند زندگی یا مرگ دست کم این انتخابیست که هر لحظه مرتکب میشویم. برای همین گمان میکنم نیهیلیسم کامل ومطلق هیچ گاه نمیتواند جنبه عملی بیابد همین که جامه ی عمل میپوشد نسبی میشود. زیرا از نظر نیهیلیست زندگی و مرگ هردو بیمعنی هستند چه برسد به برتری یکی از اینها اگر این اتفاق صورت میگیرد به دلیل جنبه حیوانی ما و از روی غریزه است و این معنی به ان نمیبخشد. برای جلوگیری از تخطی کردن از مرزهای نیهیلیسم و وفا دار ماندن به ان حتی زندگی حیوانی هم کافی نیست باید مثل یک شی بود بدون اگاهی . نه موجودی که به گفته ی سارتر بدون هیچ مقدمه ای اورا جلوی صحنه میکشند و او خود مجبور است ارزش هایش را تعیین کند وبرای اینکار دست به انتخاب بزند.
با تشکر
پوچگرایی با ارزشمندی جور میشود.
پوچگرایی با آماجمندی زندگی جور میشود.
پوچگرایی با آماجمندی جهان جور نمیشود.
پس پنداره‌های آماجمندی (هدفمندی زندگی)، ارزشمندی کُنش‌ها (نیکی و بدی) همگی با پوچگرایی جفت و جور میشوند، ولی اینکه "خود جهان"،
خود جهانی که آماجمندی و ارزشمندی را پدید آورده نیز آماجمند و ارزشمند است نه.
پس همه سخن باز می‌برگردد به اینکه زاب‌های درونی یک سیستم را نمیتوان به خود سیستم گستراند: جهان زاب‌های آماجمندی و ارزشمندی
را پدید می‌آورد، ولی خود جهان نمی‌نیازد که آماجمند و "ارزشمند" باشد.
پاسخ با گفت‌آورد