به اون "بلند مدت"توجه نکردی:)نوشته اصلی از سوی SAMKING
بزار یک مثال بزنم،خاتمی با شعارهای مدنی اومد نه شعارهای اقتصادی.
ولی وضع اقتصادی فاجعه باری نداشت و روند نسبتا قابل قبول اقتصادی و تا حدی در سیاست خارجی داشت.
بنابراین در راضی نگه داشتن مردم از نظام تا حدی موفق بود.
احمدی نژاد اومد با شعار اقتصادی و البته شعارهای مدنی هم داشت(مثل اینکه موی جوانان مسئله ما نیست!)و مخالفت رادیکالی با آزادی های مدنی نداشت.
بعد در چهارسال ناموفق بود و در زمینه سیاست خارجی هم گند زد،مسئله اینجاست که روش های پوپولیستی در زمینه اقتصاد و تندروی در سیاست خارجی با نظرات خامنه ای بیشتر سازگاری داشت.در نتیجه وقتی مردم از احمدی نژاد ناراضی شدند حکومت سوپاپ های اطمینان رو بست و احمدی نزاد رو نگه داشت.
اگر این روند ادامه پیدا بکنه دیگه مردم به دستاوردهای قبلی راضی نمیشند و آزادی یا رفاه اقتصادی(یا هردو) رو به مقدار بیشتر میخواند و مسئله اینه که ما سرکوب متعادل نداریم،یا باید مطالبات سرکوب بشند یا اینکه در ابزار مطالبات آزادی باشه.
مسئله اینجاست که در بلند مدت حاکمیت نمیتونه بین بی توجهی و توجه به مطالبات مردم تغییر موضع بده.یکی فرض من دارم به نام سندروم قله!به این معنا که اگر حکومتی یک بار در مهار کردن اعتراضات وسیع موفق باشه این توهم براش بوجود میاد که یا اعتراضی موجود نیست یا شکست ناپذیره در نتیجه تا زمان سرنگونی به کله شقی حداقل در داخل ادامه میده ومطالبات براش اهمیتی نداره.(و تا حالا که مثال نقضی ندیدم این حکومت همچنان به کله شقی خودش ادامه میده)
پاسخ با گفت‌آورد