نوشته اصلی از سوی
Russell
آخه داستان اینه که خود وجود و عدم و زمان و اینها یکچیزهایین رو هوان،مثل علیت میمونه این بقای ماده،برای دم دست خوبه ولی اگر بقول معروف کشش بدیم یا میرسیم به علت العلل و خدا یا باید تا بینهایت بریم !
چرا در هوا؟
هر چند بگویم که دانش من درباره فیزیک کمی تا اندکی پرت میزند
ولی درباره جاودانگی ماده فکر نمیکنم سخن زیادی برود. من هم سخنرانی لورنس کراوس و هم کتابش را گرفتم خواندم به امید یافتن این چیزی از هیچ (something out of nothing)، ولی به جایی نرسیدم.
تنها روشن شد که این "هیچ" یک "هیچ فیزیکی" است نه یک هیچ فلسفی، که همان پدید آمدن و از میان رفتن ذرهها در زمان پلانک باشد.
درباره آن و بهترین نگرهای که گذرانه پذیرفته شده (نگره ریسمانها) ما به ایده جهانهای همراستا (موازی) و ایده
inflation یا آماس کیهانی میرسیم که گویا همان "از هیچ" دروغین لورنس باشد.
پاسخ با گفتآورد