نوشته اصلی از سوی iranbanoo
آفرین، همینکه ما این احساس درونی را داریم که یک چیز نمیتواند هم باشد هم نباشد یکی از چیزهایی است که در روند فرگشت در ما نهادینه شده.
به اینها میگویند بُنداشت‌ها یا axiom هایی که ما بی نیاز از هر چیز دیگری بیرونی میپذیریم. در مزداهیک (mathematic) هم شما
برای پیش بردن هر چیزی بایستی یک سری بنداشت‌ها را بی چون و چرا بپذیرید، سپس روی این بنداشت‌ها پَروهان‌های مزداهیکین (mathematical proof) را بدست میاورید.
نگره‌پردازی خوبی شده که این بُنداشت‌ها (بدیهیات) که ما بی چون و چرا میپذیریم خود براه فرگشت در ما نهادینه شده‌اند، چنانکه در این کتاب آمده: The Evolution of Reason: Logic as a Branch of Biology.pdf
با این همه باید دانست که چون برای ما دریافت اینکه یک چیز میتواند هم باشد هم نباشد بنداشتیک نیست، به این چم هم
نیست که چنین چیزی به خودی خود ناشدنی است. برای نمونه در فیزیکی کوآنتومی داریم که یک چیز میتواند همزمان هم باشد هم نباشد: فیزیک کوانتومی
همه نگرش و دریافت و اندیشه ما از جهان پیرانمان دستخوش روند فرگشت بوده و هست و برای همین نمیتوان
یک چیز را برای اینکه در تراز اندیشیک بسیار درست و فرنودین به نگر میاید، در جایگاه فربود (واقعیت) بی چون و چرا نیز پذیرفت.
پاسخ با گفت‌آورد