بستگی داره منظور چی باشه،ایدولوژی یا جهان بینی!؟
فکر میکنم من و کامو میتونستیم با این تفاهممون دوستای خوبی بشیم :)نوشته اصلی از سوی Albert Camus
در واقع من مخالف داشتن ایدولوژی هستم؛ایدولوژِی به عنوان یک سیستم فکری،فلسفی و سیاسی.(بیشتر به خاطر مخالفتم با بخش سیستماتیک)
ولی اگر منظور جهان بینی باشه،میشه گفت هر کسی یک جهان بینی داره،اصولا جهان بینی نیازی به اثبات بیرونی نداره مگراینکه قرار باشه به عنوان یک ادعای جهان شمول مطرح بشه نه یک نظر شخصی.
در هر حال من جهان بینی نوعی تجربه گرایی و حس گرایی هست،البته من باور ندارم که چیزی که تجربه ناشدنیه وجود نداره بلکه باور دارم انسان ها فقط میتونند همه چیز رو از طریق مفاهیم تجربی درک کنند و این مفاهیم تجربی هم فقط از طریق حسی درک شدنیه.بنابراین چیزی که قابل تجربه نباشه و یا به طریق حسی قابل انتقال نباشه اصولا اثبات پذیر نیست و نمیشه فهمیدش و باور داشتن به چیزی که نمیشه فهمیدش مثل قبول داشتن یک مسئله ریاضیه که متوجهش نمیشی :) تمامی مفاهیم ماورایی هم از نظر من فقط نمونه های قول العاده تخیلی مادی هستند و تماما دارای توصیفات حسی هستند.
در نتیجه اگر تجربه شخصی وجود داشته باشه که از طریق حسی و یا تجربی قابل انتقال نباشه،در بهترین حالت اثبات ناپذیر هست.
در واقع در چنین حالتی راهی وجود نداره که من متوجه بشم چیزی وجود داره یا فقط تخیلات و توهمات من هست که اون چیز رو باور پذیر میکنه.
بنابراین من همه چیز رو در این جهان به این شکل میبینم،اگر میتونی بهم اثباتش کنی یا من میتونم حسش کنم===>می پذیرم
در غیر این صورت keep it to yourself ;) بنابراین حتی در مورد خودم هم اگر چیزی دارای این شرایط نباشه بی رحمم :)
پاسخ با گفت‌آورد