t
نوشته اصلی از سوی
Russell
مهربد جان توضیح میدهی یا لینکی چیزی میدی؟
من هم برام سواله شاید بدرد منم بخوره
در همین کتاب پادشکنندگی یک فرگرد (فصل) کامل به پزشکی داده شده: پادشکنندگی - Antifragility
روی هم رفته دریافتش ساده است، واکنش بدن دربرابر داروها شکننده است. کمابیش همه داروهای آرامبخش و ..
که داریم هم سود اندک ولی بسیار تبلیغ شده و هنودهای کنار (side-effects) پنهان و بلندزمان کمتر تبلیغ شده دارند.
پزشکی کمابیش در همه چیز بیراهه رفته، نخست اینکه پزشک‌های امروز تازه بسختی و یک اندازه بس اندکی از
فرایندهای نارژگون (non-linear) سردر آورده‌اند که آنراهم تنها مرزمند به گسارش دوز دارو کرده‌اند. چنانکه میدانی هر
ماده شیمیایی میتواند تا یک دوزی بسیار سودمند باشد، از یک دوزی فراتر ناگهان زیانمند شده و هتا کشنده شود:
در کنار آن، رایانش پرسون (precise) برآیند اندرکنش داروها با یکدیگر (interaction between drugs) ناشدنی است، چه امروز، چه یک میلیون
سال دیگر، چرا که پیچیدگی پردازش آنها در دسته دشواری‌های NP-complete میرود: NP-complete - WiKi
این دسته از اندرکنش‌های دارویی را نمیتوان پیشبینی کرد، شاید در آینده بتوان بهتر پیشبینی‌اشان کرد، ولی چه امروز چه هزار سال دیگر، نمیتوان هرگز "پرسون = precise" پیشبینی‌اشان نمود.
پس بهترین و امنترین کار هنگام رویارویی با بیماری‌ها خودداری از پادرمیانی (intervention) بیجا است.
روی هم رفته شد:
1- داروها سودمندی‌های اندک ولی بسیار تبلیغ شده، زیانمندی‌های پنهان و بلندزمان ولی کمتر تبلیغ شده دارند + زیان‌های ناشناخته
2- همه داروها با گِرایند (probability) بسیار بالا بیشتر زیانمند هستند تا سودمند، همانگونه که بیشتر جهش‌های ژنتیکی بیشتر زیانمند هستند تا سودمند، پس شیوه دارودرمانی شکننده است: زیان در آن دست‌بالا را دارد، سود دست پایین.
3- پزشک‌ها هیچ دریافت خوبی از فرایندهای نارژگون یا سیستم‌های پاد/شکننده ندارند.
4- پزشک‌ها و صنعت‌های دارودرمانی از پادرمیانی (intervention) بهره پولی میبرند، پس به سود آنهاست که شما دارو بگسارید!
5- ...
همین چهارتا برای این جستار بسنده میکند.
آنچه در جستار پادشکنندگی آوردیم نیز گویا بود: پادشکنندگی - Antifragility
ریسک پادرمیانی در درمان تنها زمانی خردمندانه است که ریسک کشندگی بیماری یا آسیب سخت آن، از یک آستانه‌ای فراتر رود.
پاسخ با گفت‌آورد