دوستان خوبم؛
در این روزها بحرانی شدید در روانم درک می کنم، که گذر از آن برایم بسیار طاقت فرساست.
از این رو تنها با مراقبه ای عمیق در فلسفه/جهانبینی خود؛ می توانم در برابر ناخودآگاه سرکش خود و بحران غریزه پرقدرت آن چیره شوم.
خیلی مایل بودم در بسیاری از گفتمان ها حضوری فعال داشته باشم؛ ولی شوربختانه فرصت کافی و شرایط مناسبی نداشتم و از آنجاییکه برای انجمن دفترچه و کاربرانش ارزش بسیاری قایلم؛ هرگز نمی توانستم به خود اجازه دهم که بدون خردورزی مناسب، چیزی بنگارم.
من هیچ گاه در سایر انجمن های فارسی زبان، احساس آسوده ای نداشتم و خیلی خوشحالم که از اینجا اخراج نشدم و یا نوشتارهایم سانسور نشدند.
اگر با قلم تند خود کسی را رنجاندم؛ امیدوارم درک کند که هرگز قصد بدی نداشتم؛ بلکه تنها آنچه حقیقت می پنداشتم را بیان نمودم و می خواستم بیانی تاثیر گذار باشد؛ تا به طور عمیق تر مخاطبم بتواند آنچه را خودم درک می کردم؛ ادراک کند با دیده بهتری پاسخ دهد!
گمان نمی کنم به زودی بازگردم؛ ولی اگر زنده باشم؛ حتما باز خواهم گشت و با شخصیتی تکامل یافته تر؛ با شور و علاقه، به جستارهایی مهند و چالش برانگیز می پردازم، قوانین اساسی دفترچه را با خردگرایی پرقدرت خود نقد می نمایم و با بررسی کوره راه های حمله به انجمن، امنیت آن را هم به چالش می کشم.
زیرا برایم محتمل است اینجا هم همچون گفتگو دات کام، کمپین امام نقی و تارنمای زندیق با خطرات فراوانی روبه رو شود. چرا که نرم افزار تجاری (vBulletin) نمی تواند در برابر قدرت دنیای نرم افزارهای آزاد خودی نشان دهد و مدیران ارجمند دفترچه آگاه باشند که ممکن است در آینده این باور خود را در عمل ثابت کنم!
نیکوتر است سخن کوتاه نمایم؛ امیدوارم در هنگام بازگشتم، همه ی دوستان حضور داشته باشند و همچنان از روابط گرم دوستانم در کافه دومگو و جستارهای مشابه؛ لبخند بر لبان من نیز نقش ببندد!
دورادور همه شما عزیزان را در آغوش می گیرم و امیدوارم در به کار بستن خرد و دانش در زندگی خود، سربلند باشید.
پاسخ با گفتآورد