اگر نمیشد که امروز "فارسی" نداشتیم!
سخن درباره هوتاد (کیفیت) آن است، نه شایندگی (امکان) آن.
زبان پارسی چند بُرزرایهای (order of magnitude) پیشرفتهتر از تازی است و ساختار فرنودین و آمایشیک (combinational) آن اندیشه را پر و بال میدهد.
آمیختن عربی با آن مانند این است که شما موتور ژیان را روی لامبورگینی گالاردو سوار کنید، ماشین همچنان
راه میرود، ولی بیگمان به پای گالاردو دیگر نمیرسد، میرسد؟
در اینجا نیز کمی به آن پرداختهایم:
کارکرد زبان در اندیشه