شاهنامه خوانی

[Pazhuhande]

نیکوتر بود گفتارتان را از واژگان عربی پالوده می ساختید تا گامی هرچند خُرد در راستای آماج این چامه سُرای بزرگ بردارید !
چون گفتارتان نیمه عربی-پارسی یا همان فارسی بود ؛

نخست سپاس ببابت توجهتان.
باید بگویم که بنده طرفدار "سره نویسی" نیستم. هر چند آنرا نیکو می دانم ولی همانطور که در بخش "ساختارشناسی زبان پارسیک" اشاره کردم فرایند اصلاح زبان را فرایندی آهسته و پیوسته می دانم. بنظر من باید بگونه ای نوشت که خواننده زیاد در فهم متن دچار مشکل نشود. هر بار باید واژگان فارسی را بمرور جایگزین کرد.
این را هم در نظر بگیریم که بخشی از داد و ستاد های فرهنگی، مشمول واژه و زبان هم می شود. اما اگر ورود واژگان بیگانه به اندازه ای باشد که "اصالت" و " اینهمانی"ِ زبانی را بر هم بزند، باید با آن مقابله کرد. نثر ما در حدود پنجاه شصت سال پیش اینگونه بوده، اما خوشبختانه اکنون کمتر شده.
ابتدا که نوشته تان را خواندم فکر کردم کار دوست پارسی گوی و نغزگویمان "مهربد" است. اما نبود.
بنظر من ایشان در این زمینه روش بهتری در پیش گرفته اند و حتی دربارۀ کتاب "ارزش و خوبی..." متذکر شده بودند که متن سراسر پارسی خواننده را دچار مشکل می کند.
ضمنا، آماج فردوسی تنها سره ساختن زبانِ ما نبود. بلکه حفظ تاریخ و هویت ما بود. در شاهنامه هم واژگان عربی به ندرت یافت می شود.