جاودانگی (گفتگوی آزاد)

[Ouroboros]

من یاد فیلم هوش مصنوعی اسپیلبرگ میفتم. آخر فیلم که فکر کنم دو هزار سال گذشته و اون پسر بچه رباتیه هنوز زنده هست و نسل بشر منقرض شده من اینقدر دلم گرفت. حس کردم چقدر میتونه دلتنگ کننده باشه دو هزار سال قبل رو یادت باشه یا کلا اینهمه سال زندگی کنی. همین الان هم که گاهی مثلا به ده سال قبل نگاه میکنم دلم میگیره یا عکسای قدیمی رو نگاه میکنم. چه برسه که بخوای فرضا هزار یا دو هزار سال زندگی کنی. مگر اینکه دایم خاطرات پاک بشن. در ضمن تکلیف احساسات چی میشن؟ فکر کنم در صورت جاودانه بودن همه ترجیح بدن تنها زندگی کنن. یا لذت جنسی دیگه از بین بره.

دلیل این نوستالژی و نگاه حسرت‌آلود به گذشته و خاطره‌پرستی اساسا همین میرایی‌ست. اینکه می‌دانید روزهای خوب گذشته سپری شده‌اند و زین پس زندگی روبه سرازیری خواهد بود و همه‌ی خوشی‌ها را پایانی‌ست دردناک و ... نیمی از ادبیات پارسی بی‌ارزش خواهد شد اگر انسان جاودانه بشود، زیرا شما زیادی از بهترین شعرها پیرامون بی‌وفا بودن دنیا و رفتن از دنیا و طی طریق به جهان دیگر و اینهاست..