به نظر من، همین‌که آرش بی‌خدا این‌قدر نبوغ و فهم داشته که برود نوشتارهایی تحقیقی منتشر کند (کاری ندارم که آن‌ها نقاط ضعف دارند یا نه)، همین فی-نفسها یک نبوغ به‌تمام معنا هست.
من شخصاً در ایران‌دوستی او شکی ندارم. او را به‌هیچ‌عنوان ضد-کورش هم نمی‌دانم. مگر هرکس ضد-کورش نبود، بایستی در مدح و ستایش کورش مقاله بنویسد؟ اصلاً شاید آرش در رابطه با کورش اطلاعات زیاد نداشته باشد (مثل من). هرکسی در یک زمینه‌ای بیشتر تحقیقات می‌کند و در آن زمینه تخصص پیدا می‌کند؛ چه خوب بود اگر ما ایرانی‌ها بیشتر راجع به چیزی که درش تخصص داریم، سخن گوییم. ( من هم این هندی‌بازی‌های کورش-پرست‌ها را به دیدِ تحقیر می‌نگرم.)
تنها انتقاد کوچکی که من از آرش داشتم تحقیر و حتّی ناسازهایی بود که دیدم نسبت به شاهان پهلوی (خصوصاً رضاشاه) روامی‌داشت. در یک جستار در کفت‌وگو-دات-کام همین کار را کرد. منطقش هم این بود که شاهی‌ها هی راجع به این‌ها غلو می‌کنند من هم تحقیرشان می‌کنم تا شاهی‌ها آدم شوند. البته، الآن ظاهراً نظرش عوض شده است و دیگر مثل سابق نیست.
نقدهای آرش در رابطه با اسلام هم عموماً خوبند، اما ضعف‌هایی هم دارند (که طبیعی است).
پاسخ با گفت‌آورد