من مایلم با شما دو نکته را در میان بگذارم، اول، اما کم‌اهمیت‌تر اینکه ما به تجربه می‌دانیم که چنین رویکردی کار نمی‌کند، شرایط امروز ایران برای مردم سی سال پیش باورنکردنی بود، و هیچکدام از آنها نمی‌توانستند تصور بکنند روزی ایران(از نظر اقتصادی علاوه بر سیاسی)به چنین وضعیتی دچار بشود، و هزاران بار پیش از آنکه کار به چنین جاهای باریکی بکشد مردم کلک اینها را خواهند کند و ... آنچه رخ داد اما چیز دیگری بود، مردمی جنگ‌زده و فقیر و به فکر نان شب هرگز فراغت خیال برای اندیشیدن به دموکراسی و حقوق بشر و آزادی را ندارند و درپی رفع دشواری‌های پرشمار زندگی ِ روزمره‌ی خود، اعدام جوانان بی‌گناه و چه می‌دانم تجاوز کردن به آنها را در زندان‌ها و غیره را یا مطرح نمی‌کنند، یا پس از ساعتی غر زدن پیرامون گرانی مرغ و گوشت و شکر به عنوان مکمل ِ «بدبختی‌های ما» به آن اشاره‌ای گذرا می‌کنند.
دوم، و مهمتر اینکه من انقلاب برآمده از مطالبات اقتصادی و یا حتی تماما سیاسی را نمی‌خواهم! قبلا یک بار چنین انقلابی کرده‌ایم، تمام ملت‌هایی که سرشان به تنشان می‌ارزد یکبار چنین انقلابی کرده‌اند و شکست خورده‌اند، انقلاب باید همچنانکه سیاسی، اقتصادی و قانونی‌ست، اجتماعی و فردی و فرهنگی هم باشد، اگرنه ج.ا می‌رود سگ زرد می‌آید. مردمی به ستوه آمده و به جان رسیده آیا حقیقتا «می‌باید» انقلاب بکنند؟ آیا چنان ملتی ذاتا محکوم به شکستی از جنس آنچه ملل فرانسه، روسیه، چین، کوبا، ایران و ... خوردند نیستند؟ آیا ما نباید از اعتلای فردیت و منیت مردم ایران استقبال بکنیم و آن را چیزی خجسته بشماریم؟
پاسخ با گفت‌آورد