رونق دادن به تارنمای دفترچه

[Reactor]

من به آینده خوش بین نیستم. اگر در دوران شاه احزاب را غیرقانونی کردند و راه را برای مبارزه خشونت بار باز کردند. اکنون نه تنها احزاب بلکه تفکر هم تعطیل شده است. در مدارس که جز حفظیات و بدآموزی کاری نمی کنند. در دانشگاه هم که فکر کردن ممنوع شده و در اینترنت نیز محیطهای تک قطبی که به ندرت تعارض آرا در آنها به چشم می خورد. وقتی زمینه های مثبت اینترنت بسته شود را برای تاریکیهای آن باز می شود.

عکس شما بنده به آینده بسیار بسیار خوشبین هستم. اینجور بحث ها همیشه مشتری های خودش رو داشته و آب هر طور که هست میگرده و راهش رو پیدا میکنه.
ما الان همونطور که یکی از دوستان اشاره کرد در دوران دارک ایج هستیم ولی هنوز داریم خیلی خوب کار میکنیم. با وجود فیلترینگ و بگیر بگیر و فتوای قتل و وحشی بازی دیگه اوضاع از این بدتر که نمیشه؟! ولی هنوز هم داریم یار میگیریم.
خوشبختانه اینترنت و فیسبوک و این قبیل سایت ها و فاروم ها و وبلاگ ها رو داریم و همینطور اشتیاق جوانان به اینترنت که محیطیه که ما توش تجربه زیاد داریم و یک اصل ثابت شده اینکه معجون اینترنت قدرتش از خفقان اسلامی خیلی بیشتره!! و روز به روز هم داره بیشتر میشه.
ما الان قسمت سربالایی جاده نرسیده به قله ی سختی راه هستیم و شاید در آینده یک مدت زمان کوتاهی یک کم دردش بیشتر بشه ولی زیاد با الان فرقی نمیکنه و وقتی به اونجا برسه خیلی زود رو به خوب شدن میره.
سر بالاییش قسمت سختشه و سر پایینیش و اصل کیفش هنوز مونده.
هنوز مونده ولی یک روزی نوبت ما هم میرسه...

[Anarchy]

خیلی ساده بگم کاربرهای این سایت بار علمی زیادی دارند و اکثر کاربرها وقتی به این سایت میان یک جورهایی میترسن که اطلاعاتشون کمه و از ترس کم آوردن در بحث ها شرکت نمیکنند حتی اگر نظرشون موافق باشه.

این دقیقا اتفاقی بود که برای خودم افتاد...سال 2006 که تو گفتگو عضو شدم جرات شرکت تو بحث ها رو نداشتم چون فکر میکردم در حد بقیه نیستم...چند سالی طول کشید تا اولین پستم رو اونجا دادم!!!

هنوز مونده ولی یک روزی نوبت ما هم میرسه...

چه روزی هست اون روز!!! یعنی میشه واقعا اون روز بیاد..

[Kaveh]

عکس شما بنده به آینده بسیار بسیار خوشبین هستم. اینجور بحث ها همیشه مشتری های خودش رو داشته و آب هر طور که هست میگرده و راهش رو پیدا میکنه.
ما الان همونطور که یکی از دوستان اشاره کرد در دوران دارک ایج هستیم ولی هنوز داریم خیلی خوب کار میکنیم. با وجود فیلترینگ و بگیر بگیر و فتوای قتل و وحشی بازی دیگه اوضاع از این بدتر که نمیشه؟! ولی هنوز هم داریم یار میگیریم.
خوشبختانه اینترنت و فیسبوک و این قبیل سایت ها و فاروم ها و وبلاگ ها رو داریم و همینطور اشتیاق جوانان به اینترنت که محیطیه که ما توش تجربه زیاد داریم و یک اصل ثابت شده اینکه معجون اینترنت قدرتش از خفقان اسلامی خیلی بیشتره!! و روز به روز هم داره بیشتر میشه.
ما الان قسمت سربالایی جاده نرسیده به قله ی سختی راه هستیم و شاید در آینده یک مدت زمان کوتاهی یک کم دردش بیشتر بشه ولی زیاد با الان فرقی نمیکنه و وقتی به اونجا برسه خیلی زود رو به خوب شدن میره.
سر بالاییش قسمت سختشه و سر پایینیش و اصل کیفش هنوز مونده.
هنوز مونده ولی یک روزی نوبت ما هم میرسه...

من هم دوست دارم خوشبین باشم و این اینترنت واقعا ابزار موثری می توانست باشد فرضا در دهه 50 ایران و دوران انقلاب پدیده ای مثل اینترنت ابزار آرمانی و ایده آلی می توانست برای روشنفکران باشد ولی امروز اینترنت برای ما چنین کارکردی را ندارد:
1- در اینترنت و دقیقتر اگر بگویم محیطهای اجتماعی افراد هم عقیده دور هم جمع شده و به دور از برخورد با دیگران می مانند. ما دچار این تصور شده ایم که فرضا همسو بودن و لایک های بیشمار و نظرخواهی ها واقعا نظرات کل جامعه را نشان می دهد. به همین صورت هم افراد طرفدار رژیم و یا ایدئولوگ در محیطها و جو خودشان همین تصور اشتباه را پیدا می کنند. این ایزوله شدن افکار فایده ای ندارد. گرچه برای افرادی که به دنبال حقیقت هستند و خود جستجوگرند منابع اطلاعات و ارتباط با دیگر افراد راحت و آسان شده اما از طرفی خود اجتماع واقعی مردم که توان انجام کاری واقعی را دارند تصورات درستی از عقاید خودش ندارد و همه را هم عقیده با خود می بیند.
2- این مبارزات اینترنتی این توهم را در ذهن افراد ایجاد کرده که واقعا دارند کاری می کنند و خیل انبوهی هم که فرضا در فیس بوک مطلب به اشتراک می گذارند و یا لایک میزنند دچار این تصورند که دارند کاری سیاسی در جهت منافع ایران می کنند. در حالکه در عمل نه قدرتی در دست دارند نه توان سازماندهی مردم را دارند و نه توان کوچکترین مقابله.
3- بیشتر فعالین اینترنتی در خارج از ایران هستند و وقتی کوچکترین تهدیدی شوند سریع به ... خوردم می افتند. مثال نمی زنم چون واقعا خودم را شجاعتر از هیچ کدامشان نمی دانم. این چتر حمایتی ناشناس بودن وقتی برداشته می شود شهامت واقعی زیادی نمی ماند.
4- روشنفکران و هنرمندانمان و بزرگان و دانشمندانمان هم که قربانشان بروم حتی جرات حمایت از هم صنفی های در بند خود را هم ندارند و ترجیح می دهند منافعشان را به خطر نیندازند. جالب اینکه اکثرشان بچه هایشان را فرستاده اند خارج باز هم دل نمی کنند!

...

آه بگذریم که من جز تاریکی نمی بینم در این عصر!