راستگویی اول اعتماد و بعدش اطمینان رو ارمغان میاره.شما برای پیشرفت نیاز داری که به داشته های خودت اتکا کنی و سعی کنی از داشته هات ماکزیمم استفاده رو ببری.اما برای جهش های بزرگ نیاز داری که به افرادی اعتماد کنی. این اعتماد سرچشمه اش راستگوییه. یعنی وقتی مثلا نزدیکترین دوستت یا برادرت باهات روراست نباشه شما نمیتونی بهش اعتماد کنی و این اعتماد نکردن درسته که باعث میشه تا حدودی بتونی امنیت خودت رو تضمین کنی اما از اون طرف هم باعث میشه فرصت های خیلی بزرگ و طلایی زندگیت رو از دست بدی. همه ی این ها سرچشمه اش راستگوییه! به نظرم کوروش و زرتشت و خیلی های دیگه که اینقدر به راستگویی سفارش کردند این مسئله رو میدونستند. کوروش حتما اگر دور و بری های مورد اعتماد و روراستی نداشت دست تنها نمیتونست یک امپراتوری رو بوجود بیاره و اداره کنه. نه کوروش و نه امپراتور دیگه ای این کار دست تنها ازش بر نمیومد. شما همین الان به امپراتوری های هم عصر خودمون که یک نگاهی بیندازید و تاریخچه شون رو از زبان موسسانشون بخونید و بشنوید مثل گوگل و مایکروسافت و فیسبوک میبینید که تعدادشون بیشتر از یک نفر بوده و حس اعتماد بین این انسان ها نقش حیاتی بازی میکرده که اگر به همدیگر اعتماد نمیکردند شاید هیچوقت گوگل و مایکروسافت و فیسبوکی وجود نداشت.
پاسخ با گفت‌آورد