منظورم از رابطه مثلا اینه که میخوای کار خوب گیر بیاری معمولا بدون آشنا و رابطه و پارتی داشتن نمیشه.
بنظر شما استفاده از رابطه تا چه حد مجازه و معیار اون چیه؟
مثلا دیگه اینم که نمیشه بگیم یه شرکتی یه کسی میخواد کسی رو استخدام کنه بیاد فکر کنه هیچ فک و فامیلی نداره و به نزدیکان و دوستان و وابستگان الویت نده و متوسل نشه. البته خب در مناصب دولتی این تفاوت میکنه تا اینکه یه شرکتی و یه شغل و مسئولیتی مال خودت باشه یا اختیارات در این زمینه بهت داده شده باشه. وقتی مال خودته یا بهرصورت این اختیار رو داری، خب چه بدی داره اصلا طبیعی و عاقلانه است و خوب هم هست که به دوستان و آشنایان و بستگان متوسل بشی برای پیدا کردن فرد مناسب و به اونا اولویت بدی.
البته مسلمه که این امر هم حد و معیار داره و در هر جایی مجاز نیست.
یجوری نباشه اون بدبختی که کس و کار و رابطه و پارتی نداره از همه جا رونده و مونده بشه و توی نیازها و کارهای معمولی و اولیه هم مشکل داشته باشه.
پاسخ با گفت‌آورد