نخست باید بگویم که دانستنی های من درباره ی فلسفه بسیار اندک است و تاکنون هم آثار اندکی از فلاسفه را خوانده ام و اساسا باور دارم که با پیشرفت تکنولوژی و دانش، زمینه های کمی برای فلسفه باقی مانده است و ترجیح می دهم یک مطلب علمی را بخوانم تا یک کتاب فلسفی ِ محض.اما از میان همین آثار اندک کسی که براستی تاثیر شگرفی بر روی من داشته "نیچه" بوده.بهتر بگویم تنها کسی بود که برایم "چیز" تازه ای برای گفتن داشت.
چه درباره ی روانشناسی ِ فردی،چه برانداختن بنیان های اخلاقی. چه آنجایی که از در آغوش گرفتن زندگی می گوید و چه آنجا که از کناره گیری از عوام سخن می راند.
از لحن عامدانه تند و کوبنده ی او هم بسیار خوشم می آید.تلاش گسترده ی او برای ارج نهادن به فردیت و همچنین کوبیدن ِ بی رحمانه ی "زنانگی" و دین و خدا هم از دیگر جنبه های مثبت اندیشه ی اوست.
اما این میان برخی از باورهایش را نیز نمی پسندم:مانند ارزش بخشیدن به قدرت و اصالت نژادی و غیره
از دیگر کسان هم آثار راسل را خوانده ام(که البته اگر او را فیلسوف بدانید) . لحنی بسیار منطقی دارد،اما چون خداباوری و دین دیگر موضوعی چندان مهم برایم نیست،سخنان اش برایم تازگی ندارد.(یا دست کم آنهایی را که خوانده ام)
بقیه هم کامو و سارتر است که البته کامو را خیلی ها فیلسوف نمی دانند.با این همه نوشته های کامو را بسیار می پسندم.
این اواخر هم با نابغه ای به نام Otto Weininger آشنا شده ام و مشغول خواندن تنها اثر او می باشم.کسی که شوربختانه در 23 سالگی خودکشی کرد.
پاسخ با گفتآورد