نوشته اصلی از سوی
homayoun
خدا با پیامبرانی که برای ما فرستاده به گونه ای ما را به خود فراخوانده. چرا که هستی او برای ما دلنشین است.
انگیزه و ارمان زندگی بدون باور به هستی یزدان پوچ است.
باور داشتن به ارماگدون کار هرکس نیست.
کارهایی هم که میکنیم برای خودمان سودمند است. نه برای او... برای نمونه ما نه میوه جلوی بتی میگذاریم تا پوسیده شود و نه جانداران را میکشیم.
ما خودشناسی و خدا شناسی و دیگران شناسی میکنیم. دروغ نمیگوییم و پشتکسی چیز ناروا نمیگوییم و دزدی و نامردی نمیکنیم.
کار بیهوده هم نمیکنیم. برای نمونه همین نماز. ما را بامداد از خواب برمیخیزاند تا به کار خود برسیم . روز ما را به چند تیکه بخش میکند.
همه ی زمانی هم که میگیرد 15 مینت است. همدلی هم در مردم زیاد میکند.
اگر خداباوری کار نادانان بود اینهمه دانشمند و فیلوسفیادان خداباور نداشتیم. خداناباوری هم از زورگویی و ستمگری کسانیست که خود را با خودباوری میپوشانند.
دشمنان کریست در کشوری هایی مانند بلژیک چگونه آمدند؟ آن ها آیین دیگری داشتند . آیین آنها به زور دزدیده شد و آنها را بزور کریستیک کردند.
اینهم بگم که استواندن هستی یا نیستی خدا از دیدگاه خیلی از روشناندیشان مانند دکتری شریتی شایا و شدنی نیست!
به یزدان باید با دل باور داشت. هرچند فرنود برای کسانی که اندیشه پاک دارند هست.
پارسیگر
پاسخ با گفت‌آورد